Demirel’in, “Başbakan olduğumda karşımda Menderes’in idam sehpasındaki fotoğrafı duruyor” dediği olay. Her 17 Eylül’de yüreğime bir ağrı oturur. O Menderes’in acısıdır. Çünkü bilirim ki orada sehpaya çekilen Menderes’in şahsı değil, milli iradedir.
Menderes’in idamından birkaç gün sonraydı. Bir gün evin kapısı çalındı. Bir polis memuru gelmişti. Elinde bir yazı vardı. “Söylemeye dilim varmıyor ama idam edilenlerin evine, onların kapısının üstüne idam hükmü asılır, şu kadar süre kalırmış” dedi. Berin Menderes, “Evladım” dedi, “Buna ne sen üzül ne ben üzüleyim. Sadece Menderes’i astıranlar ve bu yazıyı da buraya gönderenler utansın” dedi. İdam hükmü Menderes’in kapısına asıldı.
Darbecilerin zihniyeti böyleydi. Hem idam eder hem de idam hükmünü kapına asarlardı.
“Babam ve Ben” kitabında Aydın Menderes anlatıyor: “Biraz daha vakit geçti bu sefer de bir icra tebligatı geldi. Bu icra tebligatında idam masrafları talep ediliyordu. Bu masraflar ip ve cellat masraflarıydı.”
Darbeciler cömertlik yapıp sehpanın parasını istememişti ama Menderes’in ailesi, 150 lira tutan idam ipinin, celladın parasını ödemişti. Darbecilerin zihniyeti böyleydi. Hem idam eder, hem de cellat parasını isterlerdi.
Menderes’in idam sehpasındaki fotoğrafını çeken astsubay İsmail Şenyüz, infazdan sonra gittikleri orduevindeki havayı anlatırken, “Orada sevinenler de vardı. Ölüm olayına sevinilir mi? Valla sevinenler vardı. ‘Kuyrukların başı gitti’ diye” diyordu. Sevinenler arasında bir de hâkim varmış. İsmail Şenyüz, hâkimin, “40 kişiye idam verdim, 3 kişi idam mı olur” diye tepki gösterdiğini aktarıyordu.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.