Abdülkadir Yaylacık, Bizim Sessizliğimiz

1
Şehir bütün acısını içinde saklar
Çocuklar ölür, siren seslerine karışır kan ve irin
Tanzimattan kalma huydur bizde batmak
Susarak vurur sessizliğe usta insanlar
Mitralyözlerden çıkan sevgi değildir oysa
Kalbimin ortasına bir merhamet kurulur.

2
Huyumdur kurusun bütün güller,
Her bahar benim içim nasılsa yorulur
İp atlayan kız çocuklarını Amerika vurur
Röpteşambırlı kötü adamlar fakir delikanlıları oynar
O fi lmin sonunda biz ağlarız sonra
Bütün acılar Raskolnikov’un suçudur.

3
Sanayi devrimi olmuştur üstümüz, kalplerimiz tozludur
Tren raylarında düştü son mektubu yazan kalem
Sevişmeler sanırdı bilmeyenler makinist koltuğunu
Tutkularını ekmek parası unutturdu adama.
Böyle ölmek istemezdi kim olsa

4
Çocukluğumun üstü toprak, altı; çıyanlar, karıncalar, böcekler
Oysa biz yaşarken sokaklarda maç yapardık,
Üzülmedim çocukluğumun erken ölümüne
Bir çocukluk yıkılır yerine AVM yapılır.
Kırdığımız cam başına şeker verirdi bakkal amcalar

Devamı: http://www.izdiham.com/abdulkadir-yaylacik-bizim-sessizligimiz/