İslâm milletlerine yön veren nice sultanlar ve beyler, nice ümera ve ulema hâkimiyetin ve meşruiyetin temsilcisi iken, midelerinin esiri oldukları içindir ki kemâlâtını kaybetmedi mi?
Az yemek, yalnızca dervîşân ve ehl-i irfan için değildir. Âlimandan üdebaya, devletlüden ticaret sınıfına, siyasîlerden idareci zümreye kadar her mes’ul kişi bu ölçüye riayet ettiğinde neler olur bu ülkede neler… Merhamet ve yüreğin hâkim olduğu bir toplum ve devlet meydana gelir. Efendimiz Aleyhisselâtüvesselâm’ın “Allah, çok yiyip içeni sevmez; az yiyip, bedeni hafif olan mümini sever” buyruğuna sadâkat gösteren, az yemeyi tefekkürle terkip eden Müslümanların sayısı çoğalırsa bilin ki o gün millet de devlet de kurtulur.
Ne yazık ki mes’uliyet ve servet bakımından öne çıkmış Müslümanların bu buyruklara uymadığı ve modern iştihanın kabardığı bir zamandayız. Çok yemeye alışmış obur Müslümanlar ne kadar da iğreti duruyorlar etrafımızda.
Mârifetnâme’nin 6.bölümünde geçen şu bahsi şeddâdî avm’lerin duvarlarına mı, yoksa kalplere mi yazmalı? “Müslüman olduktan sonra karnımı bir kez olsun tıka basa doldurmadım. Bunu Allah’a ibadet zevkinden ve O’na (c.c.)) kavuşma lezzetinden mahrum kalmamak için yaptım” diyen Hazret-i Ebu Bekir’in “az yeme” erdemi, Müslüman toplumun yekûnunu kuşatan bir meziyet olmaktan çıkalı çok oldu.
Hz. Mevlânâ’nın, Mesnevi’sinde (cilt:1) söylediği “Sen bedenini yağlı ballı yemeklerle besledikçe, asıl varlığın olan, seni diri tutan ruhunu asla güçlü bulamazsın. Ekmek isteme, ruhunu besleyecek gıda iste…” sözünü ciddiye alan insan her mahallede bir elin parmakları kadar kalmışsa ne âlâ!
MÜSLÜMANDA SOFRA DÜŞKÜNLÜĞÜ GÖRÜRSENİZ…
Yemek şehvetine kapılan, çok yiyerek kalbini ve tefekkürünü öldüren Müslümanlarla ümmet ve millet dâvasını halletmemiz zor görünüyor. Mükellef sofra tutkunlarıyla bu dâva yürümez.
Mes’ul bir Müslümanda sofra düşkünlüğü görürseniz, “Nebevî hayat” ölçülerine ihânet etiğini söyleyiniz.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.