Bu mektubumda Müslüman câmiasında yakın tarihin en dirençli, en fâziletli kadın mahpusundan, dâvası için bir adım bile geri atmayan Yusufiye ehli Mısırlı Zeyneb Gazâli’den bahsedeceğim.
1950’li ve 60’lı yıllarda Mısır diktacılığına başkaldıran İslâmcı hareketin öncülerinden Hasan El Benna ve Seyyid Kutub’un hapishânelerde zulüm görmelerine rağmen hücrelerde dahi dâvalarını tebliğ etmekten geri durmadıkları malûmdur. Bu âlimlerin şâkirdi olan ve tefsir yazan âlime bir hatun, yâni “Müslüman Kardeşlerin annesi” Zeyneb Gazâli de aynı şekilde ağır zulme rağmen altı yıllık hapishâne hayatında namazını eda etmiş ve dâvasından tâviz vermemiştir.
Bu mücahide mahpusun anlattıklarını okurken ta’zim duygusu içinde olmalısın: “34 numaralı zindan, kabir gibi dar, karanlık ve korkunç bir yer, bir hücre. Yanıma iki köpek vererek kapıyı kilitlediler. Teyemmümle namaz kıldım. Kıblenin bile ne taraf olduğunu bilemiyordum. Bir namazı bitirip diğerine duruyordum. Allah’a, bu zâlimlerin elinden beni kurtarması için dua ediyordum. Rükû’da, secdede köpekler üzerime tırmanıyor, başımı, el ve ayaklarımı, yüzümü tırmalıyorlardı. Öldürmeden önce acı çektirmek için eğitilmişlerdi. Bir saat sonra kapı açıldı ve köpekler çıkarıldı. Tutukluğum boyunca işkenceler devam etti. Bayılıncaya kadar kırbaçladılar. Belime kadar su içinde bekletildim, fakat yılmadım. Dâva arkadaşlarım hakkında ağzımdan tek bir suizan cümlesi çıkmadı.” (Zindan Hâtıraları, Zeyneb Gazâli)
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.