Kalbim!
Bazen evlerinin önünde oturan kadınlara gelin önerdin sen. Övdüğün yosmalar seni şaşırtmadı da mahcup etti her seferinde. “Son” dedin, “bu son tavsiyem olacak!” Yoksul çocuklara ait o tek fotoğrafın ateşe düşmesi gibi Bağdat düşünce sen gittin. Yokuş olsa da yolun doğusu sen gittin. “Nasılsa” dedin söylenerek, everdiğim bir gelin yolda toplar beni.
İnsan yola düşünce ne çok dökülene rastlıyor.
Kalbim!
Ne zaman bir kapıya varsan fark ettin mi, zili bozuk bir kapıya denk düştün. Seslendiğinde seni duyan olmadı da, içeriden gelen sesler, balkondan yarası sarkan şık adamlara bir misafirin kapıdan nasıl veda ettiğini gösterdi. Bilirsin, kışın vakit dar olur.
Sen ne zaman bir soğuk görsen, bir ayaz, kozalağını özleyen bir ağaç, tenekede yaktıkları ateşle ellerini ısıtan pazarcılar, her zaman kapısının zili bozuk o evlere sökün ettin. Kötü bu söz dinlememe huyun. Dostların, kapısını çaldığın evler ile gitmekten çekindiğin evlerin arasındaki fırtınadan ne zaman seni kurtarmak istese bir yarasa gibi davrandın.
Senin yalnızlığına maya çalan da bu soğuklar oldu.
Kalbim!
Ceplerine taş doldurmuş çocuklar gibi uyurdun sen. Hatırlamaktan bitkin düştüğün çocukluğunu, kedilerin kuyruğuna taş bağladığın çocukluğunu, karıncalara sakalık yaptığın çocukluğunu, savsaklanmış çocukluğunu ağzından kaçırınca bir kör dövüşüne dönüşüyorsun. Çocukken mahallende çamur ahalisi vardı. Onların arasında sen, cenazeye rastlamışlar gibi dururdun kenarda. Örneğin sen; çipçirkin, başıboş köpekleri severdin, onlar gülerek taş atarlardı . Kızamık çıkardı diye bir arkadaşın sen yas ilan ederdin, onlar başka mahalleden sevmedikleri bir oğlanı çağırırlardı. “Kaleye adam gerekiyor” derlerdi. Hiç olmadık vakitlerde henüz kimse tarafından işlenmemiş bir insanlık suçu arardın. Yersiz ve yurtsuz suçların olurdu senin.
Devamı: http://www.izdiham.com/bulent-parlak-bir-ahin-uzatacagi-ayaklari-yoktur/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.