Yine Soner Yalçın...
Yine dilden bahis açmış; fakat kolayına kaçmış.
Neyse, onu bir yere kadar hoş görelim.
Çünkü “Derd ağlatır, aşk söyletir”miş...
Yalçın'ın bir aşkı da “öz Türkçe”ydi, hatırlatırım.
E, onunki de gönül, işte...
Ne diyelim, gönül bu: Ona da konar buna da...
***
Gelgelelim, Soner Yalçın, âşık olduğu bu “âfet”i göremiyor, gözü kapalı seviyor...
Yalnızca onun sevdâsı olsa yazmaya değmezdi; ama bu ülkede "Mehlikaa'nın kara sevdâlıları" gibi, bir de "öz Türkçe dilberinin kara sevdâlıları" var.
Kısaca, Yalçın'ın gözünü bir "öz Türkçe sevdâsı" bürümüş; gönlünde “Güneş-Dil”in teorik ve platonik aşkı alıp yürümüş...
(Bir kadına Mecnun gibi âşık olan zavallı insanlar -kendilerinden başka- kimseye kolay kolay zarar vermezler. Gel gör ki bu "öz Türkçe âfeti"ne tutulanlar asıl kendilerine değil, başkalarına zarar veriyorlar. Çünkü “Leylâ” saf ve mâsum; fakat "öz Türkçe âfeti" sinsi ve tehlikeli... Ha, bu “öz Türkçe” dilberinin aslını araştırırsanız “Öro-Türkçe” olduğunu anlarsınız.)
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.