Öğrencilik yıllarımda Dale Carnegie’nin “Üzüntüyü Bırak Yaşamaya Bak” isimli kitabı elime geçmiş ve bir çırpıda okumuştum. Kitabın o zamanlar bende müthiş bir özgüven etkisi yarattığını hatırlıyorum. Ancak sözkonusu yıllar daha henüz “kişisel gelişim, NLP ya da terapik” yayınların hayatımıza girmediği, işin doğrusu kültürel yapımızın bizi pek de onlara muhtaç etmediği bir dönemdi. Bir başka deyişle bireyci kapitalizmin anlam peşine düşmüş yalnız ve muzdarip bireyiyle henüz karşılaşmamıştık. Geçenlerde ise şehrin merkezine çöreklenmiş bir AVM’de kitabevinin önünden geçerken yüzlerce kişinin kitap imzalatmak için kuyruğa girdiğini gördüm. Doğrusunu söylemek gerekirse yazarın ismini ilk defa duymuştum; kitabını incelediğimde ise aklıma hemen Carnegie düştü. Carnegie Batı toplumunun yalnızlaşmış ve acı çeken bireyine moral verecek kitapları üretirken bizim yazarımızın da benzer bir şekilde ama daha kitsch bir dille aynı misyonu üstlendiği görülüyordu. Aradaki kuşak ve kültür farkını dikkate alsak bile bizdekinin içeriği herhangi bir edebî türe giremeyecek kadar sıradandı. Peki nedir daha ilk baskısında bile neredeyse yüzbinlerle yayınlanan bu kitaplara yönelik popüler ilginin sebebi?
Bu yazıda giderek bizde de popülerleşen kişisel gelişimci terapik dalganın sosyo-psikolojik sebeplerine dikkat çekmek ve özellikle umut teması üzerinde durmak istiyorum. Sözkonusu eğilim ilk aşamada genç ve orta yaş kuşakları içerse de aslında giderek geniş kültürü etkileyen bir tesellî ve sükûn, huzur ve güvenlik arayışıyla öne çıkıyor. Burada cevabını aradığımız soru çok açık; toplumsal huzursuzluk ve kolektif umutsuzluk ile maneviyatı güçlendirme, mustarip kalbi, örselenmiş ruhu ve zayıflamış ilişkileri iyileştirme eğilimleri arasında nasıl bir ilişki olabilir?
Devamı: http://www.fikircografyasi.com/makale/huzursuzlugun-toplumsal-gorunumleri-ve-nihilist-oykunmeler
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.