Sıkılmak bazen veya genellikle dışa vurulamayan bir yeteneğin huzursuzluğudur. Çoğu zaman asıl yapmak istediğimiz işten uzak düştüğümüz için toparlayamıyoruz zihnimizi. Sorular, imgeler, hikayeler sarsıcı bir etkinin altından firar ediyorlar bekletildikleri köşelerin çatlaklarından. Herkes kendi hikayelerinin ayrıcalığına inanıyor. Dijital teknoloji sayesinde neredeyse herkes kendi çapına göre yönetmen artık. Sanat ise ancak güçlü bir tutkuyla gelişiyor, sanatın imkânları da böyle bir tutkunun ısrarıyla açığa çıkıyor.
Sinemada başarıyı ya gişe ya da yönetmenin sanatsal dehasını onaylama konumundaki festivaller damgalıyordu yakın tarihe kadar. Bu iki onay konumuna şimdi bir de dijital teknolojinin önünü açtığı serbest seyirci/ eleştirmen eklendi. Dolayısıyla en başından çeşitli kalıplara mecbur olduğu baskısıyla işe başlıyor genç yönetmenler. Kendi imgelerini içinden geldiği gibi anlatma özgürlüğü, tanınır olma yollarının ölçüleri tarafından baskı altında tutuluyor. Giderek genişleyen film okyanusu öylesine çalkantılı ki genç yönetmenler gibi seyirciler de sebeplerine ve amaçlarına sıkı sıkı sarılmak zorunda.
Beri taraftan sinemanın yeni bir kriz içinde olduğuna dair söylemler kurguları tereddüde düşürüyor. Televizyonun evlerin başköşesine yerleşmesi ve banliyo hayatları başlatmıştı ilk krizi, ardından dijital teknoloji ve internetin yaşattığı krizlere geldi sıra. Oysa bir yanlışlığı, eksiği veya fazlayı düzeltme gereğini ortaya koyuyor krizler ve yeni bir imkana açılan yolları da yanı sıra getiriyor.
Devamı: http://www.gercekhayat.com.tr/yazarlar/sinemanin-krizi-bizim-sikintilarimiz/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.