Hatırlanacağı gibi, Kasım 2012’de Arap Birliği SUK’u resmen tanımış ve Suriye sandalyesini Koalisyon’a vermişti aslında ama üç yılda köprünün altından çok sular aktı gayet tabii… Özellikle Mısır darbesi ile bölgenin kodları altüst oldu; asker-sivil dengeleri değişti ve devrim karşıtı akımlar çok güçlendi.
Bölgeyi iyi bilen akademisyen bir dostumuz Suriyelilere gösterilen tavrı şu fıkra ile değerlendirdi: “Rize ve civarında ayı avı yasaklanmış. Adamın biri de tarlasına zarar veren ayıyı vurunca hakkında dava açılmış, mahkeme altı ay ceza vermiş. Adam şaşırmış ve hâkime sormuş: ‘Bu kanunu kim çıkardı, ağır değil mi?’ Hâkim, ‘Meclis çıkardı’ deyince, adamın cevabı ilginç olmuş: ‘Hâkim bey, ayının mecliste adamı var da benim yoksa bana bu ceza az, sen bana bir yıl ver’ der.”
Bakmayın Arap Birliği üyelerinin Yemen’de şahin ve darbe karşıtı kesilmelerine, Yemenlilerin istikbalinden çok kendi iktidarlarını koruma derdindeler. Suriyelilerin zirveye davet edilmesi demek kendilerini inkâr etmek mânâsına geleceği için son iki zirvedir o sandalye boş bırakılıyor. Hem de SUK ve Suriye direnişinin birçok kolu Suudi Arabistan öncülüğünde oluşturulan koalisyonun Husilere yönelik opersyonuna destek açıklamaları yapmışken…
İran’ın bir yandan müzakerelerle küresel aktörleri oyalarken diğer yandan yakaladığı ‘tarihi fırsat’ı kaçırmamak adına bölgede yıllardır ektiği tohumların hasadını toplamak istemesi bugünkü kaosun zeminini oluşturuyor. Suriye’de dört yıldır akan kanın arkasında Şam’ı Tahran’dan daha vazgeçilmez gören İran rejiminin tavrı var. ‘Direniş ekseni’ retoriğiyle bölge insanının zihnini allak bullak eden İran lobisi ise hâlâ çok zinde ve özellikle Suriye devrimini ve direnişini boğmak için her gün yeni tertipler peşinde.
Devamı için: http://www.gazetevahdet.com/fetih-ordusu-1552yy.htm
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.