Ben böyle deyince, yaşlıca zat yanımdan kalkarken, “ Zamanı mıydı şimdi ölümü hatırlatmanın, başka şeyler söylesene.” diyerek uzaklaşıverdi.
İnsan gidecek olduğu yeri hatırlamak istemiyor, hatırlatanı da azarlıyor; adres sormuyor ve acaba nereye gidiyor?
Bir diziden, güncel bir olaydan, siyasetten; paradan, işten, etrafımızı kuşatan zevklerden söz etseniz, çevrenizde halkalar oluşur, kulaklar dikleşir, merakla dinlenirsiniz. Ya da bu tarz kitaplar çok okunur.
Bu kadar mı sekülerleştik/ dünyevileştik? Davranış haline gelmeyen hiçbir sözün pek bir anlamı yoktur aslında. Müslümanlığımız sözde kalmış da yapıp ettiklerimiz, değer yargılarımızla çelişiyorsa, bunun adı, en azından, ahmaklıktır!
İnsanın özü gür akmadıkça “özgürüm” diye bağırmasının bir anlamı var mıdır?
İslam Medeniyeti’nin ilk işi, insanı nefs terbiyesinden geçirerek hayata hazırlamaktır. Uygarlıkların da ilk yaptığı şey, insanın nefsini azmanlaştırarak onları sokağa salmak olmuştur. İnsan fıtratına ters gelişen hiçbir şey, insanı mutlu etmeye yetmez.
Devamı: http://www.haber7.com/yazarlar/d-ali-tasci/2878417-meshur-mu-olayim-insan-mi-olayim
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.