Ferdîliği aşmış, toplumları kuşatmış bir acımasızlık dalgası var. Öyle ki milletlerin genetik kodlarına zuhur etmiş bir gayriinsanilik söz konusu. Çünkü umursamazlık çok yaygın ve acımasızlığın en basit, en masum görünen ve en yaygın unsurlarından biri…
İyi kötü artık herkes için tasarlanmış bir “şahsi hayat” var. “Kendini düşün, kendini sev, kendini ihmal etme, kendin, kendin ve yine kendin” mottolarıyla her sabah yeniden inşa olan insanın insanlığı da gram gram sömürülüyor.
Fıtratından haberi olmayan, “sanal şahsiyetler” devrindeyiz. Hatta bu hâl çocukluktan itibaren zerk edilir duruma geldi.
Kendini düşünen insan, kısa vadede ve kapitalist denklemde kazanıyor, kaybetse de kolay telafi ediyor. Ama uzun vadede durum tersine işliyor. Parçası olamadıkları acılar ve mutluluklar yaşanıyor.
Peyami Safa'nın Mahşer romanı, İstiklal Harbi'nde yaralanıp bir gece vakti İstanbul'a eve dönen Nihad'ın İstanbul'a girişinin tasviri ile başlar. Şehir cepheden öyle uzaktır ki…
Nice acıklı manzaraların şahidi bir asker için sıradan sükûnet dahi sıra dışı bir umursamazlık iken, şehrin nüfuzlularının ve maddi gücü elinde tutanların kayıtsızlığı dehşet vericidir. Ülke bir değil birden çok cephede var olma mücadelesi verirken bazıları için değişen hiçbir şey yoktur.
Üstelik acılar ne gözden ne gönülden uzaktır. Biteviye savaştan bahsedilir durur.
O dönemi yalnızca bir roman üzerinden değerlendirecek değiliz, fakat o dönem çıkan kimi yayınlar da bize bundan farklı bir şey söylemez. Üstelik Mahşer romanı, savaşı şehirden okumanın bir temsili olduğundan önemlidir.
Devamı: http://www.yenisoz.com.tr/rahatini-bozma-seferberligi-makale-27750
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.