Uzun zaman önceydi. Büyüklerimiz tarafından bir defteri bitirmeden yenisine başlamamız, kitaplarımızın kenarlarını kıvırmamız, sayfalarını kırıştırmamız, üzerlerini boyamamız yasaklanmıştı.
Bu kurallara hiç kızmadık. Çünkü bizden önceki nesiller öyle sıkıntılar günler hatta öyle kıtlıklar yaşamıştı ki, okul malzemelerimize bakıp iç çekerek hikâyelerini “kıymetini bilin” cümlesiyle bitirdiklerinde, dünya hâlleri arasında iyi bir yerde durduğumuzu anlıyorduk. Onlar ise, yaşadıkları kılık kıyafet ve hatta beslenme sıkıntılarına rağmen beyaz yapraklı defterlere ve renkli kalemlere imrenirlerdi en çok.
Bunca tembihe ve olanca dikkatimize rağmen çocuk ellerimizin arasında kitabı, defteri, kalemi ilk hâlleriyle korumak epey güçtü. İstemeden zarar versek mahcup oluyorduk. Defterin son sayfalarına gelince ondan bir an önce kurtulmak istiyorduk, ama “ziyan” kelimesi kulaklarımızda çınlıyordu.
Okul malzemesi üzerinden gelişen bu disiplin, onunla sınırlı kalmıyordu. Yalnızca bir defter için bile bu kadar itina göstermek gerekiyorduysa, daha önemlileri için ne yapmak gerektiğini sorguluyorduk. Bütün işlerimizde, zaman da dâhil harcanan her şeye karşı “müsrif” olmamak için gayret ediyorduk.
Devamı: http://www.yenisoz.com.tr/teknoloji-ve-kolelik-makale-26456
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.