Gittiğimiz her yolun nereye varacağını bilmek istiyoruz. Nerede başlayıp nerede bittiğini... Her şeyi ince ince hesaplamak, atacağımız her adımın planını, programını yapmak... Durmadan hedefler koyuyoruz, o hedeflere götürecek güzergahlar belirliyoruz. Sadece bir adım sonrasını değil, on adım, yüz adım, bin adım sonrasını... Üç gün, beş gün, yüz gün, üç sene, beş sene, on sene sonrasını... Kendi hayatımıza hükmedebileceğimize, her halimizi kontrol altında tutabileceğimize inanıyoruz. Günlerin ve gecelerin ipleri bizim elimizde sanıyoruz.
“Yarın bu saatlerde boş musun?” diye sordu ayaktaki. “Yarın bu saatleri dolduruyor olacağım” dedi oturan.
Kafamızda ajandalar, takvim yaprakları var, yapacaklarımızı çok önceden oraya not düşüyoruz. Güya hiçbir şeyi oluruna bırakmıyor, geçen zamanın adını kendimiz koyuyor, şeklini şemailini kendimiz belirliyoruz. Bizim gibi yapmayanların hayatlarını boşa geçirdiğini iddia ediyoruz. Kendini hesapsızca zamanın ellerine bırakanları yadırgıyoruz. Sanıyoruz ki kendi hayatımızı ilmek ilmek kendimiz örüyoruz. Sanıyor ve bir zaman sonra sandığımıza kanıyoruz. Bu kurgu bize ait sanıyoruz. Oysa bir ırmak gibiyiz, bir yerden doğuyor, bir yerde denize kavuşuyoruz. Aradaki zaman boyunca hep yatağımızda akıyoruz. Evet yeri geliyor kıvrılıp bükülüyoruz, yeri geliyor coşuyor, yeri geliyor durgunlaşıyoruz. Irmaklar, suyun tabiatı nereden akmaya müsaitse oradan akar. Bizim hayatlarımız da öyle, tabiatımızı hayatın tabiatından alıyoruz. Bir kaderimiz var, ırmağın akıp gittiği yatağı gibi, bizim de akıp gittiğimiz bir kaderimiz var. Neyin hesabını yapıyorsak, aslında hep o kaderin içinde... Bir bakarsak göreceğiz; her hayat, çok bilinmeyenli bir denklem olarak bütün hesapları aşıyor ve daima kendi bildiği yollardan yollardan geçiyor ve kaderinde olan nihayete varıyor.
Devamı: https://www.yenisafak.com/yazarlar/gokhanozcan/ipler-elimizde-mi-2046753
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.