Günler bir türlü kuramadığımız cümleler gibi gelip geçiyor. Saatler buruşturup attığımız kağıtlar gibi etrafa dağılıyor. Söylenmesi gereken şeyler, nasıl anlatacağımızı bilemediğimiz için içimizde kalıyor. Bir türlü parmak kaldırmaya cesaret edemeyen küçük, ürkek bir çocuk gibiyiz. Önce böyleyiz; sonra sırası geldiği halde repliğini hatırlayamayan bir aktör gibi... Hep yaşadığımızdan daha fazlasıymışız gibi bir his oluyor içimizde. Ama her zaman içimizden geçenden çok daha azını yaşıyoruz. İçimizin toplamının dışımızdan çok daha fazla olduğuna inanıyor ya da inandırıyoruz kendimizi. Ama içimizin toplamı sessiz, işitilmiyor sessizliğin sesi ve bu yüzden, katılmıyor hesaba! Alıp kendimizi nereye koysak, olmuyor istediğimiz gibi. Hiçbir bütüne uymayan bir yapboz parçası gibi. Şikayetçiyiz kalabalıkların hiç durmadan üstümüze üstümüze gelmesinden. O zaman her yerimize bulaşan bu sırnaşık yalnızlık hissi de neyin nesi? Bir zaman geliyor, kıyamıyor, düzeltmek istiyor insan hayatının kırışan yerlerini. Ama nasıl, ne zaman, nasıl yapabiliriz bunu; iki yakamızdan tutup çekiştirip dururken ihtirasla şimdiki zaman! Günler bir türlü denkleştiremediğimiz cümleler gibi öylece geçip gidiyor. İnsan, belli ki hep yarım kalacak olan bir şarkı, kapanamayacak olan bir hesap! İçimiz, durmadan ürkütülen bir kuş gibi, ne konacak bir yer bulabiliyor, ne uçup arkasına bakmadan gidebiliyor. Biz aslında uzakta bir yere dalıp gitmişleriz. Sanki gerçeğin güvertesine tutunmaya çalışıyor denize düşmüş bir sürü hayal...
Devamı: https://www.yenisafak.com/yazarlar/gokhanozcan/mehtaba-cikan-merdiven-2046253
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.