1970 başından beri siyaset dilini takip ederim. Önceki dönemlerin dilini da okuyarak takip etmiştik. Tabii Nejat Muallimoğlu’nun “Politikada Nükte” kitabını asla unutamayız.
Hem Türk siyasetinde hem de dünya siyasetindeki üslup örneklerini bu kitaptan okuduk; bilgilendik ve zevk aldık.
1970’lerden itibaren içinde olduğumuz güncel siyasetin üslubunu bizzat yaşadık. Net bir şekilde ifade ediyorum, 2002’ye kadar teşekkül eden politik dil, her siyasî hareket için çok sağlam ve güçlü bir dil idi. Her siyasî hareket, dayandığı fikir ve kitle itibariyle büyük bir özgüvene sahipti ve bu özgüven son derece olgun bir dil ve üslubun doğmasına yol açmıştı.
MUHALEFET VE ÖFKE DİLİ
Türkiye’de siyaset dilinin bozulması, PKK ve onun siyasî uzantısı partilerin sahneye çıkmasıyla vuku buldu. Bu son derece normaldi. Çünkü şehitler haberleri karşısında dil ve üslup geliştirme fırsatı olmadan kendiliğinden gelişen “öfke dili” hâlâ etkisini sürdürüyor. PKK terörü bitmedikçe bu öfke dilinin susacağını zannetmiyorum.
Türk siyasetinde dil ve üslup değişiminin yaşandığı diğer dönem 2002’den sonraki yıllara tekabül eder.
Başlarda eski siyaset dili egemen iken, Ak Parti’nin pek gidici olmadığını fark etmeye başlayan muhalefet, kendine özgü bir “öfke dili” geliştirdi. Özellikle 2007’deki mitingler ve 27 Nisan e-muhtırasından itibaren muhalefet kontrolsüz bir “öfke dili” kullanmaya başladı. Başta entelektüel camia ve bürokrasi olmak üzere, sol merkezli bir zihniyet yapısının yanında payanda olarak da MHP’nin kullanılmasıyla “ulusolcu” bir dil geliştirildi.
Devamı: http://www.enpolitik.com/kose-yazisi/3099/guncel-siyasetin-dili-ve-uslubu.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.