Akşam vaktinin girişine az kalmıştı. Soluk soluğa koşuyordum Boğaz sahilinde. Eşimle birlikte önümüze çıkan ilk camiye girdik. Cemaatle vakit namazı kılabilme imkanı bulduğum için sevinçliydim. Ezan başladığında içeriye vardık. Baktım, üst kata çıkan kadınlar bölümünün kapısı kilitli. İmama aceleyle burayı açmasını söyledim. Açamıyoruz dedi.
Vakit namazlarını şehrin herhangi bir yerindeki camiinde kılma alışkanlığında olanlar bilir, bu çoğunlukla böyledir. Kadınlar bölümü kapalı tutulur. Caminin girişindeki bir minik oda, hemen ayakkabıların konduğu dolapların gerisinde, kadınlar için tahsis edilir. Sıkış tıkış, oraya sığmanız istenir. Hele yanınızda çoluk çocuk varsa, hepten zorluk olur hem sizin için, hem cemaat için.
Bu kez cemaat namına toplam üç kişi var. O halde dedi eşim, izin verin bari caminin arka bölümünde, bir vakitler hanımlar için ayrılmış bölümde namazını kılsın eşim. İmam ise bana ısrarla arkaya, o kapalı bölüme geçmemi söylüyor. Ama diyorum, başıma daha önce de geldi, oraya mikrofon sistemi konulmadığı için, sizin sesiniz gelmiyor, bense buraya cemaatle namaz kılmaya geldim. Gerisini içimden ekledim: Buna engel olmak bir vebal yüklemesin sonra size!
Yazının devamı için: http://yenisafak.com.tr/yazarlar/leylaipekci/kalbin-mescitleri/51391
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.