Bu münasebetle, Muhammed Esed’in Keşmir’le ilgili bir hatırasını paylaşalım…
***
Pakistan’ın kuruluşunda emeği geçen mütefekkir Muhammed Esed (bir zamanların Lepold Weiss’ı), 1948 sonlarında, ahbabı olan Tümgeneral Hamid’in daveti üzerine Keşmir cephesini ziyaret eder.
Askerî bir ciple Poonch (Punç) civarında gezerler.
Hindistan ile Pakistan’ın ayrıldığı 1947’de bölünen ve bu iki devletin kanlı savaşına sahne olan Keşmir’de savaş resmen bitmemişse de silahlar o günlerde suskundur.
Poonch vilayetinde konuşlanan 100 bin civarında Hindistan askeri ateşkesin tadını çıkarmaktadır.
Sınırın Pakistan tarafındaki askerî vaziyet de ilk bakışta gevşektir.
Esed, “Etrafta küçük asker grupları yol kenarlarında aylakça oturuyorlardı” diye anlatıyor hatıratında.
“Epeyce uzakta sağ tarafta koyu davetkâr gölgesiyle sıkı bir ağaçlık var”mış, “fakat orada da hiçbir hareket yok”muş.
Yanıltıcıydı bu ilk bakış...
General Hamid, Esed’e dönüp sorar:
-O ağaçlarda ilginç olan herhangi bir şey gördün mü?
Esed cevap verir:
-Niçin, özel bir şey yok, sadece ağaçlar…
General Hamid gülümser ve Esed’e müthiş bir sır verir:
“O küçük ağaçlıkta, Pakistan’ın tüm mühimmatının yarıdan daha fazlası gizlenmiş vaziyette… Poonch’a kadar bütün yol ve Poonch’un ötesi şu anda tamamıyla sarılmış durumda… Yarın Poonch’taki Hindistan kuvvetlerine hücuma başladığımızda, her iki yönden de tamamıyla kuşatılmış olacaklar. Şu anda mühimmat durumumuz onlarınkinden çok daha iyi olduğundan ve Hindistan’dan destek kuvvetleri getirmeleri için çok geç olacağından, ya teslim olacaklar veya yok olacaklar, çünkü şu anda bütün ordu birlikleri bu bölgeye yığıldı. Ve daha sonra inşaallah Srinagar’a doğru devam edeceğiz. Bizim için, ya şimdi veya asla!”
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.