Milliyetçilerimiz de “Türk’ün öz yılbaşı” olan Nar Tugan’ı keşfetmiş bulunuyorlar.
İşittiğimiz kadarıyla Bodrum’da bir grup yıllardır “Nardugan” kutlamaları yapıyordu. Geçen gün bir okuyucumuzun epostasından öğrendim ki Kayseri’de de 2012’den bu yana kutlanıyormuş “Türklerin yeni yıl bayramı”. Elbette bu türden etkinliklerin kitlesel olarak, hatta geniş bir katılımla gerçekleştiğini sanmıyorum. Ancak yine de bunlar birtakım toplumsal arayışların ifadesi olması bakımından önem taşıyor.
Bir önceki yazıda da açıklamaya çalıştığım üzere, birçok farklı kültürde farklı adlar altında ve farklı dini anlamlar yüklenerek kutlanan bayramların tamamına yakınının kökeninde insanların eski çağlardan bu yana bahar mevsiminin başlaması veya kışın bitmesiyle ilgili tasavvurları vardır.
Paskalya, Nevruz, Hıdrellez veya Aziz Yorgi Günü… Hepsi üç aşağı beş yukarı İlkbahar Ekinoksuna denk gelen günlerde kutlanan bayramlar. Hayvancılıkla uğraşan göçebe toplumlar için de tarım yapan yerleşik toplumlar için de tabiatın uykuya yattığı kış mevsiminin sona erip çayırların, çimenlerin canlanması, bütün hayvanat ve nebatatın hayat döngüsünde tekrar görünür hale gelmesi kutlanacak ve kutsal varlıklara şükran tezahürlerinin gösterilmesini gerektiren hadiselerdi.
Demek ki işin başında doğa olaylarının insan topluluklarında uyandırdığı ortak veya benzer duygular var, bu olaylar karşısında duyulan coşku ve neşeyi gösterme yollarındaki farkları ise toplumların inanç ve kültür dünyaları belirliyor. Sözgelimi, astronomik anlamda yazın ilk günü sayılan 6 Mayıs’ı Müslüman Türkler Hıdrellezadıyla kutlarken aynı coğrafyadaki Hıristiyanlar komşuları için bu gün Aziz YorgiGünü’dür.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.