1961 yılında Anadolu’nun ücra köşelerinden, Türkiye’de hiç büyük şehir görmeden tahta sandıklarla binlerce insan rızıklarını kazanmak üzere Almanya’ya göç ettiler. Para biriktirip biran önce ana kucağına, baba ocağına dönme heyecanı ile gittiler. Gittiler ancak 58 yıldır gurbet bitmek bilmedi… Dilini, dinini bilmedikleri dünyada tek sığınakları fabrikalardaki makineler oldu. Fabrikaların yanlarında barakalarda bitlendiler, pirelendiler ancak elin gâvuruna rezil olmamak için sineye çektiler. İlk giden kuşaktan bir beyefendi artık yerinde yeller esen bir fabrikanın yurdunda bitlenmekten bizar düşünce dertlerini anlatmak için bitleri kibrit kutusuna koyarak yöneticiye gösterip meramlarını anlattıklarını ifade ederken gözyaşlarını tutamıyordu.
Birinci kuşak binbir meşakkatte katlanarak para biriktirip memlekete dönme telaşındaydı. İbadet yerleri için bodrum katları seçiyorlardı. Yine birinci nesilden milletvekilliği yapmış solcu bir beyefendi “Biz örgütlenmeyi merdiven altlarına mescit yapanlardan öğrendik “ Bugünde kimliğini koruma başarısını gösterenler bodrum katlarda mescit yapanların torunlarıdır.
Yaz aylarında memleketlerine dönen gurbetçiler köylerine “Almancı” olarak döndüler. Memlekete dönerken lüks kıyafetlerle akrabalarının yanına varıyor ve de hayranlıkla karşılanıyorlardı. Yalnız başlarına gittikleri gurbete tek başlarına dayanamayacaklarını anlayınca eşlerini ve çocuklarını da yanlarına aldılar. İkinci ve üçüncü kuşak bu gelgitleri yaşadı. Almanya’da kapı dışarı edilmesi gereken Türk, Türkiye’de Almancı makasında sıkışıp kaldılar…
Devamı: https://www.dirilispostasi.com/makale/almanci-almanya-ve-turkiye-5cb798120c0f010936643dbd
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.