Ankara'yla ilgili hemen her anekdotta içine Fatih Yurdakul Ağabeyi de ekleyerek genişleyen bir sürü hikâye dinlemiştim. Sezai Bey'den Nuri Pakdil'e, Atasoy Ağabeyden başka diğer üstatlara kadar hemen herkesin kendini güvenle attığı bir liman varsa galiba burası olmalıydı. Necdet Subaşı yazdı.
Herkes gibi ben de onu o kocaman sakallarıyla tanıdım. Ben de herkes gibi ona "Fatih Ağabey" diye hitap etmekten hoşlanıyorum. Yaşça büyük olanlarını da küçük olanlarını da o sınır tanımayan bembeyaz sakalı o kadar etkiliyor ki, eğer illa da ağabey demeyecekseniz dede demek zorundasınız. Saygı telkin ediyor, yüzünde kocaman bir geçmiş toplanmış duruyor. Gerçi geçmişine ilişkin hiçbir bilgim yok; varlığı, size görünen yüzü o kadar sahici, o kadar somut ki size başka bir şeyi sordurtmuyor.
Benim onu tanımam herhalde 80'lerin başına kadar gider, ama tanışmam oldukça yeni. Ankara'dan geçerken arkadaşlarla binbir meşakkatle Zafer Çarşısı’na gider, önce Akabe'ye, ardından da onun dükkânına uğrardık. O zamanların dünyasında benim Fatih Yurdakul Ağabeyde gördüklerimden bu zamana pek fazla bir şey değişmemiş gibi. Ben onunla ilk karşılaştığımda Akabe'den yeni ayrılmış, aynı pasajda kendi adıyla kitabevi açmıştı. Akabe'de Mavera çevresinden yazarlarla karşılaşırdınız, biraz da onları görmeye gelen bizim gibi taşralı gözlemcilerle. Orada aklınızda bizim kalmayacağımız kesin. Rasim Abi varken, rahmetli Cahit Abi varken, Erdem Abi varken bizim gibi tıfılların esamesi mi okunurdu? Tabii ki hayır. Ama Fatih Kitabevi öyle miydi? Kesinlikle hayır. İnsanlar orada, ilerleyen yıllarda kademe kademe gelişecek dostluk halkalarına dahil olurdu. Biri mutlaka konuşur, etrafında bizim gibiler ya ayakta ya da bir yere ilişmiş olarak bizi birazdan kesinlikle içine katan o muhteşem sohbete kulak verirdi. Duymak, dinlemek, seyretmek, susmak en az konuşmak kadar bu tatlı muhabbete ortak olmanın bir parçasıydı.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.