stanbul’un dışında Ramazan nasıl geçer, ancak tahayyül edebilirdim. Bir kaç yıl önceki umre ziyaretini ve bayramdan bir kaç gün öncesi köyümüze gittiğim dönemleri saymazsak İstanbul dışında pek Ramazan geçirmedim diyebilirim. Geçen hafta “evlat hatırı dağda yatırır” sözü mucibince Budapeşte’ye gittim. Kızımın Ramazan günlerini bir nebze şenlendirebilmek maksadıyla. İlk iki gün ezansız oruç açmanın şaşkınlığı ve hüznü hakimdi duygularıma. Gurbet hep gurbet de Ramazan sanki daha bir kesifleştiriyor gurbeti. Şikayet ettiğim Ramazan davulunu, sahura kaldıran bir telefon kaydı olarak duymak bile evde hissettirdi sanki.
Gazze’ye düşen bombaların ağırlığıyla ezilen yüreğim, üçüncü gün iftara yakın saatlerde dağılan yetmiş iki milletten müteşekkil ve insanları kalp sahibi olmaya çağıran protesto gösterisine katılanlarla selamlaşırken bir nebze ferahladı. Dünya ne kadar küçük diye yazdım dostuma. Ama kötülükleri elimizle düzeltemeyeceğimiz kadar büyük yine de. Ya da biz elimizi yeterince uzatmıyoruz.
İftar sofrası misafirsiz olmaz
Hüsrev Hatemi ‘İslav kederi’ diyordu. Ama ben niyeyse Macar hüznünü icat edeceğim galiba. Ramazan'la mı alakalı bilmiyorum, ıssızlık ve hüzün hakim gibi geliyor sokaklara. Belki de bir imparatorluktan arta kalmanın ortak hüznü onlarınki de. Tuna'ya inemeden, nazlı Budin'i göremeden, Gül Baba’ya üzerimdeki selamları ulaştırmadan Budapeşte’ye gelmiş sayılmazdım daha.
Yazının devamı için: http://www.dunyabizim.com/Manset/17715/ramazanin-bereketi-gurbeti-vatan-yaparmis.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.