Ahlaksızlığın ahlak olarak yaşandığı zamanlardayız. Adına modern, postmodern, milenyum ya da 21. yüzyıl, ne derseniz deyin, ahlak kurallarının ayaklar altında can çekiştiği bir çağdayız. Marx’ın ifadesiyle katı olan her şeyin buharlaşıp kutsal olan her şeyin dünyevileştiği bir zaman dilimi bu. İslami ve insani olan kadim insanlık değerleri meşruiyetini yitirmiş vaziyette.
Batıda modernizmle başlayıp pozitivist aydınlanma felsefesiyle birlikte zirve yapan kâr amaçlı pragmatist düşüncenin ahlaksızlığı bir yaşam biçimi olarak sunması, ne yazık ki Müslüman toplumları da etkisi altına almaya başladı. Komşusu açken tok yatanın kendilerinden olmadığını söyleyen bir peygamberin ümmeti olduğunu iddia edenlerin, damak tadı diye bir gerçekleri var mesela. Suni sınırlarla çizilmiş komşu ülkelerdeki aynı dine mensup kardeşlerinin savaş kamplarında açlığa karşı yaşam mücadelesi verdiğini göz önünde bulundurduğumuzda, damak tadı ahlaksızlığı daha net anlaşılıyor. İnsanlık tarihiyle yaşıt olan ticaretin, kapitalist iktisat kurallarının hegemonyası altında olması ahlak nizamlarını yere seren en önemli etken. Ticaretin belli başlı ahlak kuralları olmakla birlikte, geleneğimizde bu kuralların çiğnenmesini engelleyen Ahilik kurumu ve benzerlerinin bulunması, ÖSS ya da KPSS sınavlarında bir kültür sorusundan başka bir anlam ifade etmiyor artık. Tefeciliğin devlet eli ve izni ile yapıldığını düşündüğümüzde ekonomik ahlaksızlığın insanlık tarihinde şimdiki kadar zirve yaptığına rastlamayız belki de. Bütün bunlara camilerdeki güvenlik kameralarını da eklersek, umumi ahlaksızlığın fotoğrafı tamamlanmış oluyor.
Yazının devamı için: http://www.dunyabizim.com/Manset/18301/bir-ahlak-manifestosu-cennetin-cocuklari.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.