Nurettin Topçu, sanatçıları ikiye ayırır; birincisi hayata koşanlar, ikincisi hayattan kaçanlar... Hayata koşanlar dünyamızı bizim muhayyilemizin alamayacağı güzelliklerle dolduruyorlar, alışkanlıklarla yıpranmayan, darlıklardan kurtulmuş ona hayrandırlar. Ondan ayrılmak istemezler. Diğer sanatçı grubu ise hayattan kaçma eğilimindedirler. Sanata sığınırlar. Elbette onda gerçek kurtuluşu bulamayacaklardır. Fakat ne yapsınlar? Başlarını buraya çarparlar ve buraya yıkılırlar. Bunların geniş ruhlu olanları da, hasta ruhlu olanları da vardır.
“Büyük adam eseriyle hayatını birleştiren adamdır. Biz onda şu vasıfları arıyoruz: Önce bütün ömründe aynı kanaatin aynı imanın sahibi olan adamdır. Devirlere, zaruretlere, cemiyetlere göre değişmez; muhitine uymaz, muhiti kendine uydurur. Uydurmasa çarpışır. Cemiyetten daha kuvvetlidir, cemiyeti sürükleyicidir. Bu karaktere sahip insanların yani değer yaratıcısı olanların bir kısmı zekâsıyla, bir kısmı kalbi ve hisleriyle bir kısmı da iradesiyle başka insanlara ve cemiyetlere üstündür, yaratıcıdır, sahiptir veya velîdir.” (Mehmet Akif, Hareket Yayınları, İstanbul 1970)
Âkif işte böyle örnek bir adamdır Topçu için de. Nuretin Topçu, Mimar Sinanlarla, Yunus Emre’lerle aynı mecliste düşünür Akif’i ve Hüseyin Avni’yi.
Mehmet Âkif’i sanat için sanat, hayat için sanat düsturlarından sadece birinin içine hapsetmenin de doğru olmadığına inanan Topçu’ya göre, sanatçının maharetinin yanında gayesi sonsuzlukta olan bir idealin eserde barınması ve yaşatılması şarttır.
Yazının devamı için: http://www.gazetevahdet.com/samimiyet-ve-mesuliyet-sairi-akif-230yy.htm
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.