Aynı günden itibaren; medya, sosyal medya ve diğer tüm iletişim vasıtaları yolu ile alanın ilgili ve bilgili zevatı sunulan tasarıya şiddetli bir muhalefete başladı! Bu tasarıya ilişkin açıklamalarda bulundu! Görüşlerini dile getiren yazılar yazdı!. Bu konu gazetelere, TV’lere taşındı!. En sonunda ıslah maksatlı olarak ortaya çıkan tasarı, ülke içinde önemli bir meseleye dönüştü!.
Konu Başbakan’a kadar taşındı ve o ‘ıslah programı tasarısı’ rafa kalktı!.
Tasarının sahibine ne mi oldu? O da bu tartışmalar akabinde dolan görev süresi uzatılmayarak YÖK’teki görevinden uzaklaştırıldı! Muhtemelen şu anda bulunduğu yeşil kubbeli yurt köşesinde ‘hatıralarının’ muhasebesi ve yazımı ile meşguldür!.
O tasarının, muhtevası, ıslah ediciliği, Türkiye’nin eğitim, bilim ve düşünce hayatına bir katkısı olur muydu? O kısmının tartışması ayrı bir bahis!.
Dönelim asıl konumuza!. Şimdi, şu an felsefe dersleri ile beraber tarih derslerini de seçmeli duruma düşüren ve ‘hayatımızı tümüyle batının tüketim alanı’ haline getirecek olan, dilimizi geliştirmeye dair bir muhteva barındırmayan, demode öğretim metotları ile çocuklarımız için birer mutsuzluk merkezleri haline dönüşmüş bulunan okullarımızın durumuna hiç değinmeyen, kimliğimize dair bir vurgusu bulunmayan, İmam-Hatipler’i tümüyle devre dışı bırakabilme potansiyeli taşıyan, Avrupa’nın terk ettiği uygulamalarını, bitmiş bir ideolojik devrin felsefi görüş ve tasavvurlarını güncelleyerek tekrar nefes aldırmak isteyen bir taslağın hayata geçirilme çabaları yürütülmekte! Kamuoyunda konuyla ilgili olarak yalnızca Yusuf Kaplan, D. Mehmet Doğan, bir yazı ile Hayrettin Karaman gibi, bir elin parmağını geçmeyen yazarlar görüş beyan ettiler!. Belki buna kendi medyalarında yazan bir kaç isim daha ilave edilebilir!.
Şu halde önceki felsefe tartışmalarına dair yazı yazanlar, görüş açıklayanlar, mevcut eğitim tasarısı ile ilgili yazmaları, fikirlerini beyan ederek, konunun aydınlığa kavuşmasına katkıda bulunmaları gerekmez mi?
Ya milletin vekilleri? Ya sendikalar? Ya diğer kesimler!
Bu ülkede bu ‘üç kişiden’ başka görüşü, eğitime dair sözü, temel değerlerimize ait mahfuzatı olan kimse yok mu? Elbette var! Bu ülkede sözü olan herkesin bu konuya eğilmesi, konuya yakın gözlüğü ile bakması gereken bir tasarı!.
Eğitim adı ile kurulup, bir ‘öğütüm’e dönüşen mevcut maarif sistemimizin, neslimiz üzerinde oluşturduğu dönüşüme yakın nazarlarla bakarsak, küresel sekülerizmin deprem tesirini görebiliriz!.
Bir deprem ülkesi güzel yurdumuzda, dillere pelesenk olmuş bir deprem ünlemesi var: ‘Sesimi duyan var mı?’ Can havliyle bir sesleniştir bu. Sessizliği boğacak bir sese sesleniş!.
Bu aslında bir haykırıştır!. Sessizliğin sesi olmaya, bütün seslere ses olmak için yüreklere dokunmaya bir sesleniş!
Bir zaman öyle bir zaman gelmeye ki, sessizlikle yankılanan sesimizin yankısına uyanmayalım!
Sağır uykularda, kör kuyulara nida eden bir seslenişle: ‘’Sesimi duyan var mı?’’ diye bir ses ile ıssız ve sessiz kalabalıklarda irkilmeden!.
Birbirimize sesimizi duyurmanın tam zamanı!. Gelin maarife bir daha, yakın nazarlarla bakalım! Maarifimizde çok ciddi meselelerimiz var! Neslimizi, ailemizi, geleceğimizi tümüyle ilgilendiren; metot, teori, ilmi muhteva ve pedagojik arka plan gerektiren ciddi eğitim meseleleri! Hem de aciliyeti olan! Kafa kafaya verip neslimizin, ailemizin, yurdumuzun geleceğine ışık olacak bir çaba ile işe girişme, yola koyulma zamanı!. Değişen dünyada bizimde gelişerek var olacağımız bir maarif reformu için, toplumsal bir seferberliğe ihtiyacımız var!
Yunus’un dilinden söyleyelim:‘Kastım budur şehre varam/ Feryad u figan koparam!..
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.