Günlerden 10 Ekim 1965’miş.  Çıktık, babamın öğle saatlerinde oy kullandığı ilkokula gittik, sandıklar yeni açılmıştı, vatandaş toplanmış, her bir oyu dikkatle inceleyerek sayıyordu. 

10 yaşındaydım. Ülkemin siyasetine ilişkin ilk sisli anım 27 Mayıs 1960 sabahında radyoda çalınan marşlar, annemin gözyaşları ve büyüklere sokağa çıkma yasağı olduğu için Süheyla ablamla gittiğim fırının önünde biz çocukları oyalamaya çalışan tankçı askerlerdi. 

Bir de “Yassıada saati” vardı… Radyodan canlı yayın… Başladığında çocuklar gürültü yapamaz, büyükler “düşükler salona getirildi, bağlanmadan yerlerine oturtuldular” diye başlayan o yayını dikkatle izlerlerdi… 

Sonra… “Onları asmışlar” cümlesini duyduğumda 6 yaşındaydım, o gün gazeteler, o fotoğrafı görmesinler diye çocuklardan kaçırıldı. 

Babamla birlikte son oy sayılana kadar başında beklediğim sandıktan ve ülke genelinden rejimin astığı Adnan Menderes’in meşruiyetini savunan Adalet Partisi, ezici zaferle tek başına iktidar çıktı… 

Şimdi anlıyorum… Aslında 27 Mayıs’a kadar CHP’li olan babam, darbe sonrasında yaşanılan, bu arada kendisine de yaşatılan zulümden sonra o sandığın başına,milli irade bekçiliği için gitmişti.

Desteklemediğin partinin hakkını korumak

14 Ekim 1973 seçimi ise farklı bir zemindi. Lisenin son sınıfındaydım, Eskişehir Maarif Koleji’nin koridorları o gün seçmen ağırlamıştı. 

1965 seçiminde tek başına iktidar olan Süleyman Demirel’i devirmiş, ülkeyi demokrasiden, faşizme savurmuş 1971 Muhtırası’nın açtığı yaraları sarmanın gayretinde bir ülkeydik. 

Adalet Partisi kadroları yorgun, şaşkın, dağınıktı… Merhum Prof. Dr. Necmettin Erbakanliderliğinde kurulmuş Milli Nizam Partisi kapatılmış, Erbakan Avrupa’ya gitmek zorunda kalmış, yerine kurulmuş Milli Selamet Partisi ise Süleyman Arif Emre başkanlığında seçime katılmıştı. 

Devamı: https://www.star.com.tr/yazar/asil-olan-millet-guclu-demokrasi-ve-antiemperyalist-savastir-yazi-1463006/