CİHAN AKTAŞ: SULTANBEYLİ’NİN GENİŞ YÜREĞİ

Bu semte her gidişimde, bir semt olmak için aştığı uzun ve zorlu yol üzerine yeni baştan düşünüyorum. Otoyola kapalı bir otuz sene içinde varlık mücadelesi verdi, merkezin kendisini tanımamasına karşılık. Ali Nabi Koçak Bey’in belediye başkanlığı döneminde ilk kez karşılaşmıştım Sultanbeyli gerçeğiyle. 1990’larda çeşitli etkinliklere katılmak için gittim. Cephelerinden, kirişlerinden inşaat demiri taşan doğaçlama inşa edilmiş sıvasız binalardan birinin zemin katındaki konferans salonunda kadınlarla sohbetler gerçekleştirirdik. On ayet öğrendiysen anlatman gerekirdi, yeni öğrenmeleri hak edebilmek için. Şehrin göçmenlere sunamadığı muaşeret üzerine, kadim şehirlilerin cimriliği üzerine zihnime üşüşen sorularla üzgün ayrılırdım salondan. Şehrin göç alırken kazandığı yeni kişiliğe en küçük bir katkı sunmadan, böylelikle oluşan problemleri göçmenlere yüklemek ne büyük bir konfor, daha doğrusu ziyan. Ne siyasetçiler zamanında eğildi Sultanbeyli gerçeklerine ne akademisyenler. Gerçeği arayan sinemacılar için dahi bir plato olamadı. Belediyeler, mimarlar da düşünmedi. Gerçekleşen bu özel şehirleşme örneğinin tecrübeleri üzerine ne kadar konuşulsa, yazılsa az. İnsanlar büyük yoksunluklarla yerleşmeyi sürdürme direncini mahalli dayanışmalara borçluydu büyük ölçüde.

Yine Sultanbeyli’deyim, Turgut Reis İlkokulu’nun “Fotoğrafta Ayrı Duran” üzerine hazırladığı program için. Yazar ve başarılı bir editör olarak tanıdığım Mustafa Zahid Ergün, okulun öğretmenlerinden. Programın ismi, Ali Ural’ın “Halep Oradaysa” şiirine atfen oluşturulmuş: “Halep Oradaysa Halepli Burada” Okulun öğrencilerinden olan Halepli iki kardeşin, Eymen ve Muhanned Zeydan’ın okuduğu şiirin son mısraları şöyle:

“Halep oradaysa yaşıyor olsaydın
Halep oradaysa yaşıyor…”

Devamı: http://www.gercekhayat.com.tr/yazarlar/sultanbeylinin-genis-yuregi/