DİVAN ŞİİRİNİN SON ÖRNEKLERİNDEN BİRİ: REYAHİN-İ AŞK

Mem ü Zin, Memê Alan destanından esinlenerek kaleme alınmış bir mesnevidir. Tanıdık bir macera. Yakıcı bir öykü. Botan havzasında başlayan ve kabirde biten bir sevda. Tıpkı Leyla vü Mecnun’da, Ferhat ile Şirin’de, Kerem ile Aslı’da olduğu gibi. Yani yine aşkın tek çaresinin yanmak olduğunu gösteren bir şaheser. Aşkın bu defa da Botan’da (Cizre) ebedileşmiş halidir Mem ü Zin.

17. yüzyılda Ahmed-i Hani’nin halk arasında anlatılagelen bir destandan yola çıkarak Kürtçe yazdığı Mem ü Zin mesnevisini klasik edebiyat anlayışıyla Türkçe’ye Nazmi mahlaslı Âşık-ı Sıpki, “Reyahin-i Aşk” adıyla 1856 yılında tercüme etmiştir.

Mem ü Zin mesnevisini yeniden 2017’de Nazmi çevirisinden inceleme ve tenkitli metin olarak Mardin Artuklu Üniversitesi’nde öğretim üyesi olan Mustafa Öztürk hocamız hazırlamış. Hocamız halen üniversitede Kürt edebiyatı ile ilgili çalışmalarına devam etmekte.

Devamı: http://www.dunyabizim.com/kitap/27636/divan-siirinin-son-orneklerinden-biri-reyahin-i-ask