MEVLANA İDRİS: BİR ÇİFT SONSUZ ÜNLEM GİBİ BAKAN ÇOCUK GÖZLERİ

Demek iletişim çok gelişti, al bakalım işte izle öyleyse; Varil bombaları altında parçalanmış Suriyeli çocuk görüntüsü mü, Myanmar’da anne-babasız kalmış çocuk sesleri mi, Doğu Türkistan’da kültürel yükleme adı altında her yaştan insana yapılan zulüm mü? Beğen!

Bir çok kültürde her çocuğun bir umut olduğu anlayışından yola çıkılarak iyimser ufuk ihtiyacı canlı tutulmaya çalışılır. Ama dünyanın bu hâliyle, yani hem aralıksız çocuk ‘öldürerek’ hem de bunu seyrederek - ve hatta etmeyerek bile- bu nasıl mümkün olacak?

Irak’a işgâl öncesi uygulanan ilaç ambargosu sebebiyle ölen çocukların gözlerini kim silebilir? Yemen’de öyle. O çocuklar hangi süflî ihtirasların, hesapların kurbanı olduklarını hiç bilmeden yok edildiler, ediliyorlar.

Bir oyuncak şirketinin CEO’su “oyuncak silaha hayır” diyerek oyuncak mağazalarını uyarmış. İlk bakışta gayet mâkul bir öneri gibi duruyorsa da, bu mâkuliyet ‘realite’ni kaynayan kazanından yükselen buharların içinde beş saniye içinde kayboluveriyor.

Bugün Cumartesi. Muhtemel ki bazı kültür-sanat etkinliklerini izlemeye vakit ayıracak, yahut her günkü rutin iş veya öğrencilik hayatının biraz dışına çıkıp pek zaman bulamadığınız başka şeylerle de ilgilenmeye çalışacaksınız. Ve sıkı bir yağmurdan kalma sokaklara bakarken binbir türlü şey düşüneceksiniz.

Ve hayat -hayatlar- içindeki kahırlar, açılar, köşeler, bahçeler ve denizlerle devam edecek.

Geçip gidenlere bakanlar da geçip gidecek.

Hayatın büyük özeti bu; geçip gitmek!

Ama nasıl geçeceğini pek kestiremiyor insan.

Her şey oldu ve oluyor. Keşke böyle olmasaydı, keşke şöyle olsaydı dediklerimiz de dâhil, söylendiği gibi alın yazısı tedavi kabul etmiyor.

Ama o çocukların büyümüş gözleri! Öylece hepimize bakan ve bir çift sonsuz bir ünlem gibi içimize giren o büyük, mazlum çocuk gözleri.

Devamı: http://www.karar.com/yazarlar/mevlana-idris/bir-cift-sonsuz-unlem-gibi-bakan-cocuk-gozleri-8428#