Muhsin Mete: ‘Dilin uzağına düşmek’

Dilimizle hemhâl olan bir yazarın, edebiyatçının duygu ve düşüncelerinin özlü ifadesi olan yazısından kısa alıntılarda bulunalım:  
“...şimdilerde kimsenin umurunda değil aslında dilimiz. (…) Dil sadece teknik bir mesele değil, tamamen ruhtan oluşan bir varlıktır. O ruhu bütün zenginliğiyle görüp duyacağımız yegâne mecra edebî eserlerimizdir. Türkçenin mucizesi edebiyatımızdır.

Yazıyla, kitap ve kalemle yaşayanlar niçin dikkatsiz davranırlar? Bu toplumun bireyleri dil denilen varlığın neden uzağına düşerler?”

Dil meselemizin bam teli bu sorularla bağlantılı. Şüphesiz bu arızalı durumun temelinde doğru dürüst dil eğitimi verilememesinin yanı sıra yaşadığımız kültür ve medeniyet değişiminin Türkçemiz üzerindeki yıkıcı etkilerini görmemiz gerekir. Dilimizi konuşanlar için böyle olabilir de, yazanlar nasıl ‘dilin uzağına düşerler?’ “Dilimize sevgi ve saygı duymazlar da ondan” demekle haksızlık mı etmiş oluruz?

***

Nurettin Topçu, Batı karşısında körleşen ve kendi değerlerini Batı’yı taklit hevesiyle küçümseyenlerin ‘parazit’ olduklarını ifade ediyor. Yazarken gereken dikkat ve özeni göstermeyen, yabancı kelime ve kavramları kullanmakta beis görmeyen kalem ehlini de ‘parazit’ olarak görsek nasıl olur? Üstelik dünya görüşü gereği kendi değerlerini önemseyenlerin de dilimize sırtını dönenler kervanına katılmalarını nasıl izah edebiliriz? Bu anormal hâli yazılanlardan örnekleyelim:

Dostum A. Ali Ural’ın, Arka Kapak dergisinin 26. sayısında “Her şey İsmet Özel Yaşarken Oldu” (İsmini zikretmişken, gönüllerimizdeki şairimize acil şifa diliyorum) başlıklı portre yazısından: “...‘şiir personası’ kendileri adına bir çekiliş düzenleyecek ve bu çekilişte vertigodan nostaljiler ve kara sevdalar kazanabileceklerdir.” Bu ifade bize ne söylüyor acaba?

28.6.2018 tarihli Cumhuriyet Kitap’ta Asuman Büke Kafaoğlu’nun “Kimmiş bu İmiş” başlıklı yazısından: “Romandaki anlatı ‘in media res’ formunda yazılmış. Solipsizm kullanarak yazar romanın içine ronını yerleştiriyor.”

29.6.2018 tarihli Hürriyet kitapsanat’ta Elif Türkölmez’in “Hâla buradayız aşkım” başlıklı yazısından: “Bir komüniteyi, bir toplumu…” Ekolojik bir tabiri toplum karşılığı kullanmak bilgisizlik veya özensizlik olsa gerek.

Şebnem Turhan’ın “Delilik en büyük servetimiz” başlıklı yazısından: “...Türkiye’nin ‘unicorn’u bu şirketler…” Haldun Dostoğlu’nun “Toprağın her hali” başlıklı yazısından: “Anadolu kadınlarının ellerinden çıkmış objeler en saf, en nahif (doğrusu naif ) halleriyle karşımızda.”

Aynı ekte Eray Aytimur’un ‘Fermata ‘isimli albümü üzerine Cenk Erdoğan’la söyleşisinden:

Devamı: https://www.karar.com/yazarlar/muhsin-mete/dilin-uzagina-dusmek-9552