Yazık!... Çok yazık!...
Aslında neredeyse her gün bir cana kıyılıyor. Bazılarını duyuyoruz, bazılarını duymuyoruz. Medyanın yaygınlaşmasıyla, bu tür cinayetlerin toplumsal duyarlılığı arttırması, ilk bakışta önleyici bir gelişme olur gibi görünse de maalesef toplumsal ve bireysel travmayı arttırıyor. Ümitsizlik, güvensizlik, hayal kırıklıkları medyanın manipülatif bir oyuncağı olmak üzere.
Her gün duyduğumuz, özellikle kadın ve çocuk cinayetleri maalesef toplumun ruhî yapısının hem bozuk olduğunu ve hem de bozulmayı teşvik edecek şekilde sunulmaktadır.
Konunun ailevî ve sosyal yönü olmakla beraber, eğitimin yolda kaldığının bir göstergesi olduğunu da idrak etmek lazım. Zorunlu eğitim yılını arttırdıkça, toplumsal güvenliğin artması beklenirken, tam tersi bir vaziyet yaşıyoruz. Herhalde eğitimi sadece “meslek bilgisi” olarak görüyor, başta toplumsal ahlak olmak üzere insan olma değerini hiç programlara almıyoruz. Baksanıza özel bir üniversitenin hukuk fakültesinde okuyan bir genç, mezuniyet aşamasına geldiği yılda, sınavda kopya çekmesini engelleyen Araştırma Görevlisini silahla öldürüyor. Yani eğitimin son aşamasına gelmiş biri, ertesi sene adalet dağıtmak üzere olan birisi, hem sınavda kopya çekiyor, hem de Araştırma görevlisini katlediyor. Her öğrencinin kopya çekmesi yanlıştır ama birkaç sene sonra adalet dağıtması beklenen birinin sınavda kopya çekmesi ne rezil bir sonuç!... Bu sonuç üzerine bir cana kıyması daha da kötü bir sonuç!...
Devamı: http://www.enpolitik.com/kose-yazisi/2755/ceren-damarlar-olmesin.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.