Nazife Şişman: Ambalajlı mutluluk

“Hayatımın en çok ne­sin­den mut­lu­yum? En çok ne­den zevk alı­yo­rum? Zevk al­dı­ğım şe­yi ya­pa­bi­le­cek fi­zik­sel ye­ter­li­li­ğim var mı? Dü­şün­dü­ğüm­de be­ni mut­lu eden bir he­de­fim var mı? Sev­dik­le­rim ya­nım­da mı? De­ğil­se bi­le sağ­lık­lı ve mut­lu­lar mı? Fi­zik­sel yön­den her­han­gi bir en­ge­lim var mı? Bu sa­bah kah­val­tı­da is­te­di­ğim şey­le­ri yi­ye­bil­dim mi?”

Bun­lar bir NLP (Nö­ro­lin­gu­is­tik Prog­ram­la­ma) da­nış­ma­nı­nın mut­lu­lu­ğu his­set­mek için ken­di­mi­ze sor­ma­mı­zı öner­di­ği so­ru­lar. Doğ­ru so­ru­lar so­rul­du­ğun­da, mut­lu ol­mak çok ko­lay ona gö­re. Bir baş­ka NLP da­nış­ma­nı ise geç­mi­şi­mi­zin ve ge­le­cek dü­şün­ce­mi­zin, için­de ya­şa­dı­ğı­mız anı mah­vet­me­si­ne izin ver­mez­sek, mut­lu­lu­ğu ko­lay­ca el­de ede­bi­le­ce­ği­miz id­di­asın­da. Bu ko­nu­da ço­cuk­la­rı ör­nek al­ma­mı­zı öne­ri­yor. “Çün­kü” di­yor, “ço­cuk­lar geç­mi­şi ve ge­le­ce­ği umur­sa­maz­lar ve anı ya­şa­ma­ya ba­kar­lar.” Bu ne­den­le de mas­ke tak­mak zo­run­da kal­mak­sı­zın anın ta­dı­nı çı­ka­rır­lar.

Ken­di­ne gü­ven, ken­di­ni ger­çek­leş­tir, için­de­ki ço­cu­ğu ser­best bı­rak...

Ba­şa­rı­nın sır­la­rı, on ders­te iyi an­ne-ba­ba­lık, ye­di aşa­ma­da kar­şın­da­ki­ni na­sıl ik­na eder­sin, mut­lu­lu­ğun al­tın ku­ral­la­rı...

Bu tür id­dia­lı pa­ket prog­ram­la­rın be­ni hep ra­hat­sız eden bir ha­va­sı ol­du. Ki­şi için ken­di­ni ta­nı­mak, ile­ti­şi­mi­ni dü­ze­ne sok­mak, iş ha­ya­tın­da ve özel ha­yat­ta ba­şa­rı­yı ya­ka­la­mak gi­bi he­def­ler be­lir­le­yen; “mut­lu­lu­ğun anah­ta­rı”nın sa­tı­şı üze­rin­den cid­di pa­ra­lar ka­za­nan bir sek­tör bu bah­set­ti­ğim. Ge­çen gün ar­ka­da­şım Fat­ma Bar­ba­ro­soğ­lu ile bu eği­tim­le­rin in­san­la­rın gün­de­lik ha­yat fel­se­fe­si ih­ti­ya­cı­nı kar­şı­la­ma id­di­asın­da ol­duk­la­rın­dan bah­set­tik. Ka­lıp dav­ra­nış­lar öne­re­rek, mo­dern ha­ya­tın kar­ma­şa­sın­da bir yol bul­mak is­te­yen­le­re ha­zır re­çe­te­ler su­nu­yor­du bu eği­tim prog­ram­la­rı. Pe­ki be­ni ra­hat­sız eden yö­nü ney­di? Ar­ka­da­şım, gün­de­lik ha­ya­tı oku­yup kav­ram­laş­tır­ma­da ma­hir­dir. “İş ya­şa­mın­da ba­şa­rı­nın al­tın ku­ral­la­rı eği­ti­mi” al­mış olan­la­rı ta­nım­la­mak için, yüz­le­ri­ne ya­pış­mış “halk­la iliş­ki­ler gü­lüm­se­me­si” te­ri­mi­ni kul­lan­dı. Bir kav­ram da ben icat et­tim: “NLP mut­lu­lu­ğu”. Ve bu­nun üze­rin­den dü­şün­me­ye baş­la­dım.

Devamı: https://www.dunyabizim.com/alinti/nazife-sisman-ambalajli-mutluluk-h36548.html