• İstanbul 19 °C
  • Ankara 22 °C

Nurullah Kuzu, Dağınık Kara

Nurullah Kuzu, Dağınık Kara
kara kara huylandım da kuyulandım hayatasu topladım durmadan, taş attım kendime

boşluklar vardı, sessizlik ve birkaç damla mürekkep
dağıldı kara

ben aslında dağınık bir kederdim, dalgın bir kusur
soyumun mirası, alnımdaki oyuktan oyma
gövdem ruhumun ücra yeriymiş, kanayan bir ülkeymiş
insan. o ilk talan o ilk yağma o ilk kusurla
ruhun toprağa düşme biçimiymiş hayat

insan düşeceği ağacı çalışmaya gelir gibi dünyaya
gibi şehre sürülmüş bir dağ köylüsü –nasıl
gibi bahçelerinden savrulmuş ermeni yaprakları –bu ne rüzgâr
ve anneleri vardı işte bütün bunların
cumartesiden başlayarak ağlamaya, tutacakları elleri
arayan. ülke mi ağaç mı bu dinmeyen yara

bak!! ortalık bir yerde beyaz bereli adamlar
bak! kara bir çarşambanın kara sularında faili meçhul bir –ne demeli
iyice bakılırsa alnımda bir oyuk. her kardeş ölüsünde kanayan
ve bir oyuk daha! işte bir tane daha!
bir yerinde dünyanın, birileri öteki’yi kırdıkça!

Devamı: http://www.izdiham.com/nurullah-kuzu-daginik-kara/

Bu haber toplam 564 defa okunmuştur
  • Yorumlar 0
    UYARI: Küfür, hakaret, rencide edici cümleler veya imalar, inançlara saldırı içeren, imla kuralları ile yazılmamış,
    Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.
    Bu habere henüz yorum eklenmemiştir.
Diğer Haberler
Tüm Hakları Saklıdır © 2012 Türkiye Yazarlar Birliği | İzinsiz ve kaynak gösterilmeden yayınlanamaz. Sitede yayınlanan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir.
Tel : 0312 232 05 71 - 72 | Faks : 0312 232 05 71-72 | Haber Scripti: CM Bilişim