Tam hatırlamıyorum ama köpek, domuz, fare, sıçan ve hamamböceğinin atık yiyiciler olarak asli işlevlerini hatırlatan bir mütefekkir olması cihetinden (bilim adamı değil), bu söz ancak ondan beklenilebilir.
Aslında, Mumford (en azından sıcak ilgim bakımından) uzağımda değildir; masamdan kalkıp, bir iki metrelik mesafeyi kat ederek, o sözünün yer aldığı kitabını bulup, ilgili mevzuyu oradan aynen alıntılayabilirim.
Ama insan, kendisine, kendi bedenlerine bağlı oldukları halde, varlıklarında hiçbir hoşluk bulunmayan imgeleri hatırlamama yoluyla dışına itme numarası çekmekte mahir olduğu için, belirttiğim manada açıklığıyla kapalı olan pis bir konuyu daha fazla açık ederek kaşımama hiç gerek yok.
Bu benim niyetim ve tasarrufumdur. Elbette herkesin böyle davranması gerekmiyor.
Nitekim benim kısaca değinip geçmek istediğim konuyu Jacques Lacan (ki, aman dikkat edelim, düşünmek ve düşündürmek cihetinden ziyadesiyle ayartıcı bir tiptir), küçük de olsa bir topluluk önünde ortalığa şöyle saçıp-savuruyor:
“Fil ve su aygırı ile başlayıp denizanası ile biten hayvan krallığının her düzeyinde olup bitenlerden farklı olarak, insan doğa içinde –Hay Allah, en basit şekilde nasıl adlandırmalı?– dışkının boşaltılmasının ona verdiği olağanüstü bir sıkıntıyla belli eder kendini.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.