Ömür dediğin ezanla salâ arasıdır

Ömür dediğin nedir? Suali, yüreğimizin üstünden geçip sızlatan, düşündüren ve derûnumuzu hesaba çeken bir sual.

Kendini bilen bir kişi bu suale, ömür kulağımıza okunan ezanla salâmızın verildiği musalla taşına kadar nefes aldığımız mühlettir, cevabını verecektir.

Bu mühlete iki nefeslik ara da diyebiliriz. İlki aldığımız, ikincisi verecek olduğumuz nefes.

Ömür nedir? Sualinin cevabını Hz. Mevlânâ asırlar önce Mesnevî’sinde (cilt:2) vermiş: “Ömür var ya ömür çok sevdiğin… Üç beş nefes sonra, toprak…”

Müslüman için ömür, ezanla salâ arasında nasıl yaşanması gerektiğini bildiren din-i mübin’in zâhirî ve bâtınıdır.

Modernler için ömür ezan ve salâ arası değil, dünya iktidarını ve keyfini olabildiğince sürdürmek…  Öbür ucunda ahret hesabı yoksa ömür dediğin nedir ki? Yalan dünyadır.                                                                              

Muhsin olan biri için ömrün baharı ve kışı birbirini tekzip eden, reddeden zamanlar değildir. Ömrün her mevsimini, yâni gençliği de ihtiyarlığı da aynı hayat şuuruyla idrak eder. Ah gençlik günlerim, kahrolası ihtiyarlık! “sendromuna” tutulan ve ruhî zıtlıklar yaşayan modernlerin seküler-ilerlemeci hayat anlayışına kapılmaz.                                                                                                             

Ömür deyince, çilelerin, dertlerin, meşakkatin ardından kavruk yüzlerinde ebru güzelliğini hissettiren nakış gibi kırışıklar olan yaşlı kocalar aklıma gelir. O kırışık yüzlerde bir ömrün hikâyesinin yazıldığı binlerce takvim yaprakları vardır.                                                                                                                               

Ömür nedir? Diye sorsalar, kiminde yoksulluk ve kahırla, kiminde huzurla geçen nur yüzlü ninelerin, aksakallı dedelerin, çocuklarını yuvadan uçurduktan sonra eşi ölen mahzun ihtiyarların hayatlarıdır, derim. O yüzleri gördükçe, Cahit Sıtkı’nın mısralarını hatırlarım:                                                                         

“Şakaklarıma kar mı yağdı ne var? / Benim mi Allah'ım bu çizgili yüz? / Ya gözler altındaki mor halkalar?”                                                                                                                                                                                                                Bahtiyar bir ömür nedir? Diye sorsalar, Peygamber Efendimiz’in istikâmetinde yaşayıp dünya kapısından çıkmaktır, yâni dünya ile ahret arasında amel defterimizin sağ tarafına yazılanların yekûnudur, kendimizden gayrısına hizmet ederek yaşadığımızdır ve sohbetlerinde huzur bulduğumuz gönül dostlarıyla geçen cezbeli bir hayattır, diye cevap verirdim.

Velhâsıl, kendini bilen için ömür ah ü vah ile geçse de bir mesuliyettir.