Krizin nasıl bir seyir izleyeceği, nasıl sonuçlanacağı en büyük merak konusu; zira bu krizin olası seyri ve sonuçları sadece iki ülke boyutuyla değil, Türkiye’nin yakın çevresi ya da gönül coğrafyası ağırlıklı tüm dünya açısından büyük bir önem arz ediyor.
Daha önceki yazılarımda da ifade ettiğim üzere, Türkiye “Yeni Yalta Süreci” ya da “Yeni Dünya Düzeni”nin adını, şeklini büyük ölçüde belirleme kapasitesine sahip. Dolayısıyla Türkiye-ABD arasında yaşanan kriz, gelecek elli hatta yüz yılın inşa savaşıdır.
Burada Türkiye’nin sahip olduğu jeopolitik ve stratejik önem kadar, Türk-İslam dünyasındaki etkileyici/tetikleyici rolü ve operasyonel olarak sahada ortaya koyacağı performans, yani savaş gücü göz ardı edilemeyen, edilmemesi gereken bir gerçeklik olarak ön plana çıkıyor.
ABD bu önemi Afganistan dışında Irak ve Suriye politikalarında, daha doğrusu işgal-işgal girişimlerinde test etti. Vardığı sonuç şu: Türkiyesiz bir operasyon/işgal girişimi orta-uzun vadede başarısızlığa mahkûm! ABD işgal edebiliyor ama maliyetleri çok ağır oluyor; örneğin Irak’ta olduğu gibi. Hatırlanacağı üzere, Amerikalı yetkililer 2003-2008 yılları arasında Irak’taki başarısızlıklarının ve artan maliyetlerinin önemli bir nedeni olarak Türkiye’yi göstermişlerdi.
Ya da ABD işgal etmeye çalışıyor ama eline yüzüne bulaştırıyor; örneğin, Suriye’de olduğu gibi. ABD’nin terör örgütü PYD-YPG/PKK’yı “kara müttefiki” olarak tercih etmeye başladığı tarihten itibaren ABD Suriye’de kaybetmeye başladı. Daha da ötesi Suriye üzerinden bölgesel bir paktın doğuşuna zemin hazırladı. 2002’den bu yana yüksek sesle dillendirilen “Türkiye-Rusya-İran” üçlüsü hayal olmaktan çıktı.
Afganistan’da ise, işgal sonrası burnunu bulundukları üstlerden dışarıya çıkartamaz hale gelen ABD, çareyi askerlerinin kollarına ya da araçlarına Türk bayrağı koydurmakta bulmuş ve özellikle 2010’dan itibaren Ankara’ya kendi adına bu ülkede muharip güç olarak savaşması noktasında baskılarda bulunmuştu.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.