Rahim Er: Türk Yunan dostluğu

Kışkırtanların derdi Rumların bağımsızlığı değil, kendi menfaatleriydi. Rumlar, bugünkü tabirle taşeron olarak kullanıldılar.

Devlet-i Ali Osman’dan 1821’de otonomi ve 1930’da istiklal kazanıldı. Bu, Osmanlı’dan ilk kopan yongadır. Ayrılık rüzgârı, kısa sürede diğer ırkları da buldu. Balkanlar, çete savaşlarıyla sarsıldı. Yunanistan’ı Balkanlardaki gayrimüslim unsurlarla devletin diğer kanadındaki Müslim unsurlar takip etti.

Dediğimiz gibi; Rumlarla müşterek hayatımız 5 asırdır. Oysa Yunanistan, 189 yaşına daha yeni girmiştir. Yunan isyanı, Mora yarımadasında başlamış, ayrılıkçı devlet, bu ufacık sahada kurulmuşken sömürgeci Avrupa’nın teşvik ve himayeleriyle sürekli genişleyip büyüdü. Nihayet I. Dünya Harbi’ndeki zor günlerimizden istifadeyle İngilizler tarafından Anadolu’ya çıkartıldılar, İstanbul’a sokuldular.

İngiliz telkinleriyle sürekli İstanbul ve Anadolu’nun fethi rüyaları gördüler. Hâlbuki “biz, bu kadar geniş topraklara hangi nüfus ve kuvvetle sahip olup, elde tutarız?” diyerek kendilerini ateşe itenlere direnebilirlerdi.

Yunan işgali, Türk-Yunan muharebeleri iki millete de çok şeyler kaybettirdi. Yunan askerinin Ege bölgesinde yaptığı mezalim milletimizin hafızasına kazındı.

Büyük Britanya, emellerine kavuşmuştu. Asırlara dayalı bir bütünlüğü önce bölmüş, sonra tarafları vuruşturmuş ve ardından da kan davası güden derin bir düşmanlığa yol açmışlardı. Eskisinden çok az olsa bile Yunan husumeti Türkiye’de, Türk husumeti de Yunanistan’da hâlen devam etmektedir.

Arada hâlli pek de kolay olmayan Oniki ada, Batı Trakya, Ege Kıta Sahanlığı, Kıbrıs ve vakıflarla dinî haklar gibi meseleler vardır. Türkiye, son on yıl içinde Rum vakıflarını sahiplerine iade etti. Yunanistan’daki Türk vakıflarının da aynı netlikle çözülmesi gerekir. Heybeliada Ruhban Mektebi ise zamana terk edilmiş olarak beklemektedir. Arada bu kadar mesele olması yüzünden Batı, Yunanistan’ı her Yunan hükûmeti döneminde kullanmaya, suistimal etmeye devam etmektedir. “Jetlerin it dalaşları bitti” derken bu defa da Kıbrıs çevresinde doğalgaz araştırma faaliyetleriyle eski ihtilaflara yenileri ekleniyor.

Bütün bu çekişmeler, iki devlete de pahalıya mal olmaktadır. Yunanistan’a ise daha pahalıya çıkıyor. Yunanistan, vatandaşı çalışmayı çok da sevmeyen, sanayii, üretimi olmayan, tek geliri turizmden ibaret küçük bir devlet. AB’nin en muhtacı.

Atina’da Batıya ve İsrail’e rağmen Türkiye’yle dostluk için samimi adımlar atılsa kurulacak dostlukla iki taraf da kazanır. İlk dostluk münasebetleri Yorgo Papandreu zamanında atılmıştı. İtidal sahibi bir Başbakandı. Şunu unutmamak lazım. Dostluklar için illa felaketlerin kapıyı çalması gerekmez. 1999 Marmara zelzelesinde Yunanistan komşu olduğumuzu hatırlayarak hemen yardımımıza koşmuştu. Bugün o Yunanistan, AB’nin üvey evladıdır. Kerhen tahammül etmekteler. Şuna emin olmalı ki Yunanlıların örf, âdet ve hayatları Avrupa’dan çok Türklere benzer.

Bugün, bu Yunanistan’ın başında, teslisi reddedecek kadar zeki, Aleksis Çipras diye nev’i şahsına münhasır bir Başbakan vardır. Ortağı partideki istifalarla koalisyon Hükûmeti, 300 üyeli meclise göre 152 mv zayıflığına düşmüştür. Bu durumda idare, işsizlik, yoksulluk ve parasızlıkla birlikte daha zorlaşmıştır.