Sadreddin Özçimi’nin Karatay’da neye üflediği o nefes
Bazı nefesler kıyamete kadar hiç ölmeyecek. Düşünelim. Hangi müzik aletinde icracısının ruhundan bu denli bir parçası bulunur. Saz mı, gitar mı, gayda mı, çello? Ney! Ona üflenen nefesle yaşar. İnsan gibidir. Ne güzeldir.
Bana yeniden başlama heyecanının bahşeden Allah…
En güzel teşekkür, şöyle kalbi kırık ama içi huzur dolu göğe bakmaktır. Beni yalnız bırakma demektir. Kimsecikler yokkendir. Bak sen terk ettiğinde gördün neler oldu demektir. Böyle böyle lafı uzatmaktır.
Bu çağda kendi kendine konuşmayan delirmiştir.
Özlemekten dilim damağım kuruyor. Kalbimin taşlarla ezildiği o günleri, türkünün devamını getiremediğim o günleri…
Bir türküyü tastamam söyleyebilene acırım. Ne kötü ki yarıda kalakalmamıştır. Bitirebilmiştir o türkünün onca derdine, onca hüznüne, onca ağlayışına aldırmadan.
Sevmek insanı terk edince o küçük dalgalara kolaylıklar dilerim.
Daha bugün virdinin sayısını unutan dalgındır denildi. Kendinden geçmek bizde esas değildir. Uçmak esas değildir. O adam geldi aklıma. Keramet dediklerinde kalkmış şöylece yürümüş.
Kalkıp yürüyenlere selam olsun.
Devamı: http://kulturgundemi.com/said-yavuz/murekkepten-mukekkep-3-yazi-38395
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.