Cumhuriyetin kurulduğu yıllarda ülkemiz tipik bir tarım toplumuydu. Nüfusun sadece dörtte biri şehirlerde yaşıyordu.
Amerika’nın Marshall Planı çerçevesinde yaptığı yardımlar 1950 seçimlerinde iktidara gelen Demokrat Parti tarafından, büyük ölçüde tarımda makineleşmeye yönlendirildi. Köylerde çok sayıda çiftçi traktörle tanışınca ziraatta makineleşmenin ilk ciddi adımları atılmış oldu. Bu kaynağın kullanılması suretiyle Türkiye'ye 1950-53 yılları arasında 40 binden fazla traktör girdi ve beş yıl gibi kısa bir süre içinde tarım arazileri yüzde 60 oranında genişledi.
Endüstriyel ziraat makineleri sadece tarım arazilerinin genişlemesi neticesini doğurmadı. Yeni teknoloji, tarım faaliyetlerinde insan gücüne bağımlılığı ciddi şekilde azalttığı için kırsalda bir işsizlik sorunu baş gösterdi ve insanlar hayatlarını kazanabilmek için şehirlere göç etmeye başladılar.
1950’lere gelindiğinde nüfusumuzun yaklaşık yüzde sekseni köylerde yaşıyordu. Bu oran ellilerden sonra istikrarlı bir şekilde azaldı. 1985 yılına gelindiğinde artık ülkemizde köylerde yaşayan insan sayısı ile şehirlerde yaşayan insan sayısı eşitlenmişti. Kırdan kente göç hemen hemen aynı tempoda devam etti.
2012 yılında çıkartılan 6360 sayılı kanunla büyükşehir belediyelerinin mülki sınırları içinde kalan tüm köy ve belediyelerin kamu tüzel kişilikleri kaldırılınca köyler artık mahalle sayılmaya başlandı. Bu yüzden Türkiye İstatistik Kurumu'nun 2018 verilerine göre, Türkiye'nin 82 milyonluk nüfusunun yüzde doksan ikisi artık köylerde yaşamıyor görünse de doğru oranın yüzde seksenlerin biraz üstünde olduğunu varsayabiliriz.
Devamı: http://fikircografyasi.com/makale/sehirdeki-koyluler
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.