Taşa Kasîde

Bu şiir otuz yılda yazılmıştır diyebiliriz. Elbette başka hiçbir işle uğraşmadan değil. İlk olarak üniversite talebesiyken aklıma/gönlüme düştü.

Târihî eserler meşheri olan Konya’da okuyordum. Bu kadar mîmar, usta bu işe hayatını vermiş, göz nuru dökmüş ama mîmârînin bu asil malzemesi taşa müstakil bir şiir yazan olmamış. (En azından ben görmedim). Oysa taş, bunu fazlasıyla hak ediyordu. Önce çok zorlandım. Netîcede taştı bu… Bir iki dörtlük karaladıktan sonra durdum. O dörtlükler yıllarca döküntü evrak arasında bir göründü bir kayboldu. Nihâyet yaklaşık otuz yıl sonra “Artık bu karalamaları bir derleyip toplamak lâzım” deyip işe koyulunca bizim taş şiiri tekrar yüzünü gösterdi. “Bu işe bir son vermeli.” dedim ve aşağıdaki mısralar ortaya çıktı. Bakalım ne buyurulur… 

TAŞA KASÎDE

Bir ince minâre, bir kudsî yapı

Ruhlardan fışkıran yazı taştandır

Bir kervansarayda kemerli kapı

Meçhul ustaların tarzı taştandır

Taşın başlayışı sözün bittiği

Mânânın maddeye nüfûz ettiği

Göklere çıkarken basıp gittiği

Resûlün mübârek izi taştandır

Şurası namludan gürlediğim yer

Şurası bir mihrap şurası minber

Îman buhurdânı çil çil kubbeler

Âtîye ruh veren mâzî taştandır

Kaybolup gitmesin geçmişim diye

Bir devam şuuru dünden âtîye

Bir ihtişam yurdu Süleymâniye

Koca Sinan’ların hazzı taştandır

Taş ile bağlarlar dünü bugünü

Taşlarda ustanın toyu düğünü

Herkes öz diliyle açar gönlünü

Mimarbaşıların sözü taştandır

Çeşmeden dökülür serinlik yüze

Taşlardan akseder zerafet göze

Zebercet, kehribar, zümrüt, fîrûze

Altının elmasın özü taştandır

Taşlarda tarihin izi sürülür

Her gedikte bir mâcerâ görülür

Her yara surlarda mâzîden mühür

Tarihin burçlarda gözü taştandır