Kitap okumayı ciddi anlamda benimsemem ve sevmem, ortaokul sıralarıma rastgelir diye hatırlıyorum. Okulun zemin katında büyükçe bir kütüphane vardı. Teneffüs aralarında ve müsait olduğum zamanlarda vaktimi orada geçirmeyi severdim. Çoğu zaman bir görevli ağabey bir de ben olurdum kütüphanede. Okumasam da kitapları bilir ve tanırdım. Neden kaynaklanmıştı, hikmeti nedir bilmiyordum ama üstad Necip Fazıl Kısakürek’in kitapları dikkatimi çekerdi. Beyaz renkteki kapakların üzerine gri renkle yazılan kitap ve yazar ismi, pembe renkte de yayınevinin kaçıncı kitabının olduğunu gösterir rakamlarla örülü kitaplar… Üstadın doğum ya da vefat yıldönümlerinde yapılan programlardan mıdır yoksa kimi etkinliklerde şiirlerinin okunmasından mıdır bilemiyorum bu yakınlığım ona ve kitaplarına.
Ona ve dolayısıyla kitaplarına olan muhabbetim lise yıllarımda da devam etti. İlk kez tam olarak bitirdiğim kitabı, şiirlerle Allah Rasulü’nü (sallallahu aleyhi ve sellem) anlattığı “Esselam” olmuştu. Müthiş bir lezzet almıştım okurken. Peygamber ve şair. Peygamber hayatı ve şiir. Farklı bir tat idi hakikaten. Sonra “Sabır Taşı”, “Ahşap Konak” vb. takip etmişti bu kitabı. İlgilisinin malumudur ki üstadın birbirinden farklı konularda yazılmış, hepsi de büyük bir başarıyı resmeden eserleri var. “Çile”yi usta şiirler bahçesi olarak gördüğünüz kadar, “İdeolocya Örgüsü”nü de fikir ve diyalektikte öncü görürsünüz. Siyasi çıkış ve kabullerini “Rapor” dizisiyle sunarken, “Bir Adam Yaratmak” gibi tiyatro eserleriyle büyük bir boşluğu doldurmuştur. E boşa üstad denilmiyor nihayetinde Necip Fazıl’a.
Devamı: http://www.dunyabizim.com/kitap/29162/ustada-gore-zafer-fetih-ve-asalet-mujdecisidir-at
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.