O “oluş” sürecinin bir bölümünde “Hunlar”, “Göktürkler”, diğer bölümünde ise “Büyük Selçuklu Devleti” ile “Büyük Osmanlı Devleti” (Devlet-i Âliyye) var…
Binaenaleyh, Cumhuriyet döneminin hangi kurumunu elinize alırsanız alınız, köklerini bulmak için tarihe gitmek zorundasınız. Bu arayışın eğitim-öğretim boyutu, bugünkü “kaht-ı rical”in (adam kıtlığının) sebebini keşfetme imkânı da verecektir.
Öyle ya: Dün devletini zirveye taşıyan insan, bugün neden çöküp çözülmüş, devletini “geri kalmışlık süreci”ne nasıl mahkûm etmiştir?
Gerçek şu ki, Türk devletlerinde, özellikle de Selçuklu ve Osmanlı’da eğitim son derece önemsenirdi. Bunun Selçuklu’da temeli “Nizamiye Medreseleri”, Osmanlı’da ise “Sahn-ı Seman Medreseleri” ile “Enderun Mektepleri” idi.
Öğrencilere dini “öğretmek”le kalmazlar, tam anlamıyla bir “Din ve dünya eğitimi” verirlerdi.
Cumhuriyet döneminde “din eğitimi” kesintiye uğradı. Tekrar başlandığında ise “eğitim”,“öğretime” dönüştü. Dolayısıyla işin ciddiyeti bozuldu.
Osmanlı asırlarında din eğitimi camiler, medreseler, tekkeler, enderun, sıbyan mektepleri, rüştiye, idadi ve sultani gibi çeşitli öğretim kurumlarında yapılırdı.
Okula başlayacak her çocuk merasimle evinden alınır, marşlar ve ilahiler eşliğinde okuluna götürülür, böylece okuluna, arkadaşlarına ve hocalarına daha ilk günden alışıp ısınması sağlanırdı.
Cumhuriyet okullarında Osmanlı eğitimine ilişkin anlatılanların falaka hikâyelerinden öteye geçmemesi, Osmanlı’da özgün eğitim gerçeğini gözden saklamaya ilişkin yersiz bir gayretten ibarettir.
1924’lere kadar ufak-tefek değişikliklerle Osmanlı sistemi sürdü. 03 Mart 1924 tarihinde çıkarılan 430 sayılı “Tevhid-i Tedrisat Kanunu” ile bütün eğitim-öğretim kurumları “Maarif Vekâleti’ne(Millî Eğitim Bakanlığı) bağlanınca, “büyük değişim” de başlamış oldu: Böylece tüm eğitim devlet tekeline alınmış, ama bu arada “Din Dersleri” unutulmuştu!
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.