Yalvaçlı Yalvaç.
Yetmiş yaşındaki çocuk.
Ergenlik kuşağı çocuğu; hırçın, atak, inatçı. Gözü kara adam; gözü, kaşı, rengi kara.
Kafasındaki saç eksikliğini bıyıklarının gürlüğü gizlemektedir...
Saatli bomba gibidir; hangi dakikada nerede patlayacağını kendisi de bilemez.
Sesi hafif cızırtılıdır; taş plak misali cızırtı sevimsizliği aksine ona daha özellik ve güzellik katıyor.
Yere ve toprağa sağlam basar; zaten toprak mahsulleri ofisi müdürü bir babanın oğludur.
Çocuktur; her çocuk gibi kendi öyküsünü anlatmaya bayılıyor.
Mustafa Ruhi Şirin’in simetriği. İki farkla; Yalvaç “iki kadeh viski”yle sofraya oturur ve konunun – genellikle – öznesi kendisidir, diğeri ise “alkolle tanışmaz” ve hiç kimse onu “kendinden” söz ettiremez.
Turan Güneş’in ikiz kardeşi; yalnız o klarnet çalardı, bu saksofon.
Bir kalabalıkta biri konuşur diğerleri dinler; o varsa o konuşur diğerleri dinler. Ama dinletmeyi iyi bilir...
Fikir ve espri anarşisti.
Bir ülke düşünün; tarihinde 44 çocuk dergisi yayınlanıyor; 42’sini yayınlayan adamın adı Yalvaç Ural.
Yalvaç (1) peygamber demek; Yalvaç Bey de Türk Çocuk Dergiciliğinin tartışmasız peygamberidir.
Yere sağlam basar her Türkmen gibi; globalleşme terörüne karşı Orta Asya’ya kaçmayı yeğler; yüzüğü de Şaman yüzüğüdür zaten.
Gerçek bir fıkra virtüözüdür; fıkraları hiç bitmez; hepsi de orijinaldir.
Aziz Nesin’den el almış; fıkra anlatmaya yazar dostlarını uyararak başlar: “Bunu ben yazacağım, kimse yazmasın.”
Aziz Nesin öleli beri bazı olaylar için şöyle söylenir oldu: “Tam Yalvaç Urallık bir olay.” Üstlendiği mirasın da farkında...
Tepkileri net, biraz da abartılıdır.
Ellerini yüzüne alan adam; bir şey anlatırken ellerini etkili kullanır.
Orta bir boy, yumuşak ve düşük omuzlar, oval bir yüz, açık oval bir alın, sivri tilki kulaklar, biraz patlıcanımsı etli bir burun, uzun kalın keçi kılı bıyıklar, sivri etli bir çene, seyrelmiş tek tük siyah saçlar; işte yetmişlik delikanlı. Kalın yay gibi kaşları, kalın fırça bıyıkları, düşük yumuşak omuzları ve sık kullandığı kalın küt elleri simetriler arz eder.
Karikatür bir yüzü, pesimist bir duruşu, ama neşeli bir sohbeti vardır.
Hayvanları çok sevdiğinden et yerine otu tercih ediyor.
Çabuk sıkılır; her konuyu bir fıkrayla bağlar.
Sağ elinin yüzük parmağını dev bir Şaman yüzüğü süsler; gümüşten...
Fütursuz, eyvallahsız, hesapsız konuşmaya bayılır. Kuyruğu dik, onurlu adamdır.
Tilki ve tavşanla yakın akrabadır, karıncayla amca oğlu; kurnaz, uyanık, çalışkan...
İyi söylemek/yazmakla kalmaz iyi de çalar; saksofon ustasıdır. Üç yıl profesyonelce çalacak kadar.
Devlet adına Yalvaç’ta bir kütüphane kurdu.
Rafinedir, samimidir, merttir; sözünü sakınmaz; yapamadıkları olabilir ama yapmadıkları yoktur; ardına koymaz çünkü...
Sözlük okumaya bayılır, önerir de; ilkokulda öğretmeninden aldığı “sözlük okuma cezası”ndan bu yana.
Bol konuşur
Ona herhangi bir kelime söyleyin, o size o kelime hakkında bir konferans versin; bir buçuk saat konuşur; on iki anı, dokuz fıkra, iki şiir, yedi anekdot anlatır, on yedi de kahkaha attırır. Gerçek bir sohbet ustasıdır.
İdeolojisi: Kuva-yı Milliye ruhunu her şeyin kurtuluşu ve geleceği görmektedir.
Milliyetçidir; şaka değil, gerçekte ve gerçekten “Milliyetçi”dir; 1975 yılından bu yana – neredeyse – tüm mesaisini Milliyet Gazetesine ve MİÇO’ya (2) verdi.
13 yaşındaki kızım Ayşenur’a “Yalvaç Ural deyince aklına ne gelir?” diye sordum, hiç düşünmeden “Miço gelir” dedi; “başka” dedim “komik adam gelir” dedi, düşündü düşündü, “portresini yazıyorsun galiba... çocuk adam gelir” diye ekledi ve noktayı şöyle koydu: “Zıpır adam.”
Zıpırdır; içi kıpır kıpır; kalbi çocuk çocuk atmaktadır.
Altaylardan gelen yiğit!
Pardon Urallardan gelen bilge.
Zıpır bilge.
---------
- 1) Yalvaç: Kitaplı peygamber, resul. ( Büyük Türkçe Sözlük, D.Mehmet Doğan, Sh. 1128)
- 2) MİÇO: Aydın Doğan sahipliğinde Yalvaç Ural’ın genel yayın yönetmenliğinde 1 Nisan 2005 tarihi itibarıyla 181’inci sayısı yaymlanan ulusal haftalık çocuk dergisi.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.