1995 yılında çıkardığı ünlü kitabına bir dilek olarak şu adı vermişti: “Hayır diyebilen Türkiye”
Kamran İnan 2000’lerin başlarında AK Parti’nin Batı’yla güçlü ilişkileri olduğu yıllarda sert bir ulusalcı bir çizgiye kaymış, Türkiye’nin “hayır” demeye başladığı yıllarda ise o “hayır” demeye başlayan iktidarın politikalarına karşı çıkmıştı.
“Hayır diyebilen Türkiye” aslında, Kemalist-solun yıllarca ellerinden düşürmediği “Tam bağımsız Türkiye” pankartlarında ya da muhafazakârların “Şahsiyetli dış politika” diskurlarında geçen talebin aynıydı.
Bu talepler, kötü bir 3. dünyacılıkla muhaliflerin efelenmelerinden ileri gidemedi. Cezayir bağımsızlık oylamasında Fransa’yla beraber oy vermiş, Kıbrıs Harekâtı dışında bağlı bulunduğu ittifakın dışında pozisyon almamış garantici Türkiye’nin dış politikasını “Yurtta sulh cihanda sulh” “NATO ve CENTO’ya bağlıyız” doktrinlerinden saptıracak bir akıl, pozisyon, derinlik ortaya çıkmadı.
Dış politikada Batı karşıtlığı veya dostluğu, tamamen iç politikadaki pozisyonlara göre belirlendi. AK Parti Batı’yla iyiyken, CHP, laikler hızla Batı karşıtı ulusalcı bir pozisyona savrulmuştu. Hatta ulusalcı asker bir MGK Genel Sekreteri, Batı’ya karşı İran ve Rusya ile ittifakı savunmuştu.
Sonra Gezi oldu, bu kez o ulusalcılar gittiler, yerlerine İngilizce tweetler atıp NATO müdahalesi isteyen, ülkesini şikayet etmek için New York Times’a ilan veren başkaları geldi. AB reformlarına direnen CHP’den, ilerleme raporunu seçimden sonra açıkladığı için AB’yi ikiyüzlülükle suçlayan bir CHP’ye ulaştık.
Devamı: http://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/yildiray-ogur/588965.aspx
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.