Bir gün, Kocamustapaşa’daki evimizde, daha okula gitmezken, babamın arkadaşlarıyla daha o gün aldıkları ‘Taşralı’nın kapağına bakarak, “Enteresan... Gazete okuyan adamın resmini yukarıdan aşağı yapmışlar” konuştuklarını hatırlıyorum. Okula gidip okumayı öğrendikten sonra biraz uğraştım okumaya. Demek ki yaşıma uygun değildi.
Evimizde, muhitimizde Nurettin Topçu’nun adı anılırdı.
Fakat, sanki bizim evin değil de, komşu evin büyüğüydü Nurettin Topçu.
Bir mesafe vardı, iki dünyanın arasında.
Bizim evin büyüğü Üstad Necip Fazıl’dı.
(Bundan hiç şikayetçi değilim.)
Muhtemelen, Üstad’ın coşkusu, heyecanı, ‘karizma’sı bizi daha çok cezbetti.
Bize ilk ‘ivme’yi Necip Fazıl verdi.
Yine de, her şeyi, Doğu’yu, Batı’yı, Kuzey’i, Güney’i, her şeyi okuduğumuz ilk gençliğimizde bir pencere de Topçu’ya açabilirdik.
Açmadık sayılır.
Sıkı sıkıya kapalı değildi ‘pencere’miz. Ama ardına kadar açık da değildi.
Ara sıra görecek kadar, bir ses yükselirse işitecek kadar aralıktı.
Necip Fazıl’ın yanlış hatırlamıyorsam Babıali’de, Topçu’yu hastanede ziyaret edişine dair birkaç cümlesi vardı.
Nurettin Topçu hakkında ‘hüsn-i şehadet’ etmiyordu Üstad.
Topçu’ya yeteri kadar yaklaşamayışımızda Üstad’ın orada sarf ettiği cümlelerin de etkisi olmuştur.
Hemen söyleyeyim, benim kanaatim, Topçu, o pasajdaki şüphe uyandırıcı ifadeleri hak etmiyordu.
Devamı: http://www.karar.com/yazarlar/yusuf-ziya-comert/nurettin-topcuya-dair-bir-itiraf-7986
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.