Çocuklarımıza dînî, millî âidiyet duygusu vererek onları “bizim çocuklarımız” yapmanın en zor olduğu devirde yaşıyoruz. Bizim neslin yaşadığı derecede bir değişim bizden önceki hiçbir neslin başına gelmedi. Son yüz yıl içindeki teknolojik gelişme insanlık târîhindekinden fazla deniliyor. Çocuklarımız, bizim şaşkınlık içinde seyrettiğimiz, bir türlü künhüne vâkıf olamadığımız, kullanmayı dahi pek beceremediğimiz teknolojik patlamanın içine doğuyor. İki yaşındaki bebekler bile şifre kullanarak bilgisayarı, telefonu açıyor, geziniyor, oyunlar oynuyor, işi bitince kapatıyor. Büyükleri hesâp ediniz.
Böyle bir dünyâda ve böyle bir devirde yaşıyoruz. Çocuklarımız artık anne-babadan ziyâde internet vasatında yetişiyor. Orada her aradığını bulduğunu zannediyor çocuk. Evet, her aradığına dâir bir şeyler buluyor ama bunların ne kadarı doğru, düzgün ve “biz”e uygun? İnternet ve onun eli-kolu olan sosyal medya “bizim” eserimiz değil. Biz onu sâdece kullanıyoruz. Ama kullanırken kulu olmaktan kaçamıyoruz maalesef. Bir imkân ve güç, kime âitse netîcede ona hizmet edecektir.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.