Bayramı uğurladık, bayramla geçici de olsa çoğaldık. Sofralar büyüdü, neşeler evlerden taştı. Bayramlaşmalar ile hüznümüz azaldı, gönlümüz ferahladı. Uzakların yakın olduğu buluşmalardı bayramlaşmalar. Aradık, arandık; unutulmadığımızı, unutmadığımızı bildirmiş olduk. Fani dünyadan göçenlerimizi de andık, dualar gönderdik, kabirlerden yayılan manevî iklimlerden hissedar olduk. Kabir ziyaretlerimizde eksildiğimizi, her bayram öteye yolcu ettiklerimizin arttığına şahit olduk. Eksiliyoruz!
Ardımızdan gelenlerin bize yabancılaştığını görüyoruz. Bizim gibi duyan, düşünen, gören ve yaşayanların azaldığını görmek üzücü. Derin muhakemeler içindeyiz, bir yerlerde buluşma, yeni ile eskiyi tanıştırma ve köprüyü sağlamlaştırma derdindeyiz. Her geçen gün bu derdi yüreğinde hissedenlerin azaldığını gördükçe eksildiğimizi de daha iyi idrak etmiş oluyoruz.
Eksilen sadece bizler değil. İnsanoğlu eksildikçe eksiltiyor da. Önce kendinden başlıyor eksiltmeye. Sonra elinin değdiği ne varsa eksiltiyor. Tahrip ediyor, yıkıyor. Onarmak için müdahale ettiğinde bile yıkıcı oluyor. Tarihî binaların restorasyonlarını gördükçe hayıflanıyoruz. Taşların yerleri değişiyor, renkler değişiyor, görüntü değişiyor. Hiçbir şey yerli yerinde durmuyor, hiçbir şeyi koruyamıyoruz. Kâinatın da bir ömrünün olduğunu, onun da öleceğini okumuştum. Tabii ki zevale yaklaşıyoruz. Ancak dünyaya geldiğimizde bizi karşılayan güzelliklerin, biz dünyadan ayrılırken ne kadarını muhafaza edebiliyoruz? Neticeye baktığımızda eksilttiğimizi göreceğiz?
Devamı: https://www.milatgazetesi.com/yazarlar/eksiliyoruz-3276/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.