O bir eski gazeteci, o bir yazar. Son kitabı "Küs Topraklar"ı elimde. Sayfalarını tek tek açıyorum. İkinci sayfanın ortasında bir ithaf yazısı:
"Bu kitabı COVİD-19 virüsünün başlangıcından şu ana kadar mesai mefhumunu tanımadan cansiperane çalışan ve şehit olan tüm sağlık çalışanlarına ithaf ediyorum."
Zaman içinde sağlık çalışanlarımızın nice hikâyeleri yazılacaktır. Birçoğu kendi hatıralarını kaleme alacaktır. Ve hemen hepsi öyle sanıyorum ki kitaplarını, can kurtarırken canlarından olan "vazife şehitleri"ne ithaf edecek, rahmet dileyecektir. Yalnızlıklarına katlanan çocuklarını da unutmayacaklardır.
Ya tedaviye, bakıma muhtaç yatanlar, sağlıkçılarına minnet duyanlar? Onlar da ıstıraplarını, hissettiklerini, hayallerini, gözlerinin önünden geçirdikleri geçmişlerini, yaptıklarını, yapamadıklarını kâğıda dökeceklerdir.
Salim Taşçı'nın, sağlıkçılara ithafı "sağlık edebiyatı"nın kapısını aralar mı dersiniz?
Bu satırları yazarken Peyami Safa'nın "Dokuzuncu Hariciye Koğuşu" aklıma geldi.
Ünlü yazarın bu eseri bir biyografik romandır. Kendisini anlatır. Meçhul bir kemik hastalığıyla hastanelerde 9 yaşından 17 yaşına kadar mücadele eder. Tedavi süresi sıkıntılıdır. Acı doludur. Canından bezdirir. Yalnızlık duygusu yüreğini ezer. Doktorlar da çaresizdir; yolun sonunda ışık görmezler. Roman, bir çocuğun hayata tutunma mücadelesidir.
Salim Taşçı "Küs Topraklar"ında kendi hayatından kesitleri de mizahî bir dille içine yedirdiği hikâyelerini bir araya getiriyor.
Kitabına neden "Küs Topraklar" adını verdiğini şöyle anlatır:
Devamı: https://www.yenicaggazetesi.com.tr/kus-topraklar-57554yy.htm
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.