“Bayram gelmiş neyime/Kan damlar yüreğime...Anam anam garibem.”
Garibiz. Gurbetteyiz. Müslümanız. Gamzedeyiz...
Hüznümüz su götürmez; sevincimiz dahi hüzünsüz olmaz. Biz bunun tarihini yazmışız. Üzüntümüz sıradan bir üzüntü değil, hüzn-i elim, yani acı üzüntü. Şahsî değil, genel hüzün, hüzn-i umumî.
Bâis-i şekva bize hüzn-i umûmîdir Kemâl
Kendi derdi gönlümün billah gelmez yâdına.
Gönlümün derdi billahi hatırıma gelmez, bizim şikâyet sebebimiz geneldir, bütün milletin, insanın, insanlığın dertleriyle dertleniriz…
Hüznün umumiliğini ilk defa Namık Kemal böylece fâş etti. Hüzün umumî umumî olmasına da, paylaşılması umumî mi? Bu su götürür. Milletin, memleketin, insanın derdiyle dertlenmeyen milyonlar var.
Biz Yahya Kemal gibi, gönlümüzle oturur ve hüzünleniriz o yerde…
Ne kadar milletin hassasiyetlerini benimsiyor, dertleriyle dertleniyorsan, o kadar hüznün katmerlenir. Bu Mehmed Âkif’in yoludur:
Gitme ey yolcu, beraber oturup ağlaşalım
Elemim bir yüreğin kârı değil, paylaşalım
Yüz yıl sonra Mehmed Âkif’in durduğu yerde duruyoruz.
Umumilikte bayram ne ise hüzün de odur! Âkif, yüz yıl önce “Yıllar geçiyor ki ya Muhammed aylar bize hep muharrem oldu” demişti.
Yıllar geçiyor ki, yâ Muhammed,
Aylar bize hep muharrem oldu!
Akşam ne güneşli bir geceydi...
Eyvah, o da leyl-i mâtem oldu!.
Âlem bugün üç yüz elli milyon
Mazlûma yaman bir âlem oldu!
Müslüman dünyasının hüzün birimi yüz yıl içinde üç yüz elli milyondan bir buçuk milyara yükseldi.
Hüznümüz gözyaşı olur, gözyaşımız sel olur. Büyük Fuzulî buyurur:
Bende-i mü’min olan çeşm ter ü giryân olur
Çeşmi giryân olmayan elbette bî-îmân olur.
Sözün kısası: Gözyaşı dökmeyen elbette imansız olur!
Ramazanı hüzünler içinde geçirdik. Gözyaşları içinde bayrama erdik elhamdülilah.
Bayram ama nasıl bir bayram…
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.