“Hayatımın tek manası İstanbul sevgisidir!” (Ahmet Hamdi Tanpınar)
Epey büyük bir sözdü Tanpınar'ınki. Kalpten gelen bir fetih cümlesiydi. Hayat denilen onca detaylı, girift, belirsiz, garantisiz, sadece olacakları değil, olagelenleri dahi belirsiz olan süreci, İstanbul'un ayaklarına sermişti âdeta. Bunu yaparken de hiç gücenmemişti. Ve bu cümle, gayriihtiyari Fatih Sultan Mehmed'in, “Ey Kostantiniyye! Ya sen beni alacaksın, ya ben seni!” cümlesindeki fetih azametini hatırlatıyordu.
Tanpınar, İstanbul sevdasını -yukarıdaki istisna cümleyi bir kenara koyarsak- çok keskin sevgi sözcükleri ya da umutsuz yakınmalarla anlatmamıştı aslında. Kaybolana özlemleri, yadigârlara övgüleri her yazısına diyagonal yerleştirilmiş gibiydi. Ve cümleler bir yolunu bulup İstanbul'a çıkıyordu.
Tanpınar'ın nesirlerindeki İstanbul'a dair endişeli gerçekçilik, sık sık Yahya Kemal'i hatırlatıyor. Boşuna olmamalı. Tanpınar, Yahya Kemal'den bağımsız olabilen, ama onun üzerindeki tesirinden gocunmayan bir sanatçıydı. Belki, Yahya Kemal'i de İstanbul'a dönebilen bir adam olduğu için sevdi. Ya da İstanbul'u Yahya Kemal'den mülhem sevdi... Yine de İstanbul'a bunca sevginin asıl kaynağı ne ise Tanpınar'la sırlandı.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.