Şairler ölünce sadece çocukları değil şiirleri de öksüz kalıyor. Alâaddin Soykan, bir şair olmanın ötesinde kutsal sözleri kalbinde taşıyan mübarek bir zattı. O, bir Hafız-ı Kur’an’dı.
Alaaddin Soykan’ı Ay Vakti Dergisinde el yazısıyla yazdığı şiirleriyle tanımıştık. Keşke bir Ay Vaktinde de buluşsaydık. Dile kolay on beş yılı aşkın bir süredir şiirlerini Şeref Akbaba Hocamıza ve Ay Vakti dergisine emanet etmişti. Şeref Akbaba, bu şiirleri merhumun tabiriyle en kuytu yerlerde saklar ve sadırdan çıkan şiirleri satıra dökerdi.
Alaaddin Soykan’ın vefat haberini medyadan öğrendim. Bir gazetenin haberine baktım. Haberin fotosunda merhum Alaadin Soykan var, Şeref Akbaba var ve Nureddin Durman var. Haberde, Alaaddin Soykan hakkında birçok dostu yorum yapmış, baş sağlığı dilemiş. Ama Şeref Akbaba ismi zikredilmemiş, Nureddin Durman ismi zikredilmemiş. On beş yıldır Ay Vakti dergisinde şiirleri, özene bezene ilk sayfada çıkıyor. Ama kimse vefa göstermemiş. Camiamızın hali pür melali böyle işte. Şiir adına, edebiyat adına bir değerimiz olan Alaaddin Soykan üstadımızı kaybediyoruz. Bunun hüznü bütün kalbimizi kaplıyor. Bu yetmezmiş gibi bir de şiire değer katan, edebiyata değer katan insanlarımızı da daha sağlığında yok sayıyoruz. Mevzu uzun, mevzu derin, dertlenince dertleniyor insan…
Vefâyı camiamızda değil de “Ekşi Sözlük”te bulmak ne acı. Orada, “Alaaddin Soykan kimdir” diye yazınca karşımıza şu bilgiler çıkıyor:
Devamı: https://www.milatgazetesi.com/yazarlar/-alaaddin-soykan-ve-ay-vakti--1912/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.